Ακολούθησαν τα γνωστά.Εκδήλωση με σημαίνουσες παρουσίες,πομπώδεις δηλώσεις,κάμερες,αναφορά στα δελτία ειδήσεων.Μα η ουσία;
Σε αυτό τον τόπο,συνήθως για να τιμήσουμε ή να υπενθυμίσουμε στον εαυτό μας τις μεγάλες προσωπικότητες της εθνικής και της παγκόσμιας σκηνής,''βαφτίζουμε'' δρόμους,πλατείες και πάρκα.Έτσι,για να μνημονεύουμε εκείνους που αφιέρωσαν την ζωή τους σε έννοιες,αξίες και ιδέες πολύ μεγαλύτερες από εμάς τους ίδιους,δίνουμε το όνομά τους σε..πλάκες,ντουβάρια και τσιμεντόλιθους!!
Δεν μου αρέσει να γίνομαι αρνητικός αλλά αλήθεια,πόσοι άνθρωποι(και κυρίως νέοι)θα γνωρίζουν έστω και τα βασικά για την Ρομιγί;Έστω,αν γνωρίζουν τα βασικά,πόσοι από αυτούς θα έχουν μελετήσει κάποιο βιβλίο της ή θα έχουν την ελάχιστη εξοικείωση με το έργο ζωής της;Πολύ φοβάμαι πως μετριούνται στα δάχτυλα..
Μην παρεξηγείτε τον τόνο μου,αυτό που απλώς θέλω να επισημάνω είναι ίσως το βασικότερο πρόβλημα της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας:η επιφανειακή προσέγγιση των πάντων!
Αποτελεί άραγε δείγμα τιμής για έναν άνθρωπο που αφιέρωσε τη ζωή του στη πολιτιστική κληρονομιά μιας χώρας,να δίνεται απλώς το όνομά του σε μια πλατεία και αυτό να είναι όλο;Εάν η πολιτεία,κόπτεται τόσο πολύ για το έργο της Ρομιγί ώστε να φτάσει στην απόδοση τιμής που έφτασε,γιατί δεν ανέξειδε το έργο της ίδιας στους εκπαιδευτικούς οργανισμούς,στις δημόσιες βιβλιοθήκες,στα σχολεία ή στα πανεπιστήμια;
Έχοντας περάσει ο ίδιος από αυτά που ανέφερα,το όνομα της Ζακλίν ντε Ρομιγί δεν υπάρχει ούτε σε απόκομμα σελίδας,πόσο μάλλον σε βιβλίο ενώ δεν γίνεται καμία απολύτως (έστω μικρή) αναφορά στην ίδια ή το έργο της.Είναι αν μη τι άλλο υποκρισία να τιμούμε τους ανθρώπους που αγάπησαν τον πολιτισμό μας όσο λίγοι βαφτίζοντας πράγματα άψυχα στο όνομα της τιμής ενώ το μεγαλείο,την ουσία και την δυναμική της κληρονομιάς τους τα πετάμε στα σκουπίδια της αφάνειας.
Λίγο πολύ το ίδιο δεν έγινε και με τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004;Ξοδεύτηκαν σχεδόν 4 δις. από τα χρήματα των φορολογουμένων για δύο βραδιές,την τελετή έναρξης και λήξης,που με τόση ομορφιά μας υπενθύμισαν το αιώνιο φως του ελληνικού πολιτισμού,την ταυτότητά μας και τον προορισμό μας ώστε με το πέρας της διοργάνωσης να τα ξεχάσουμε και να τα επιστρέψουμε στα σκονισμένα χρονοντούλαπα προς περιστασιακή βρώση της εθνικής μας ''υπερηφάνειας''...
Με στεναχωρεί αυτή η επιφανειακή προσέγγιση των πραγμάτων που πολλές φορές βγαίνει και από μέσα μας(χωρίς να εξαιρώ φυσικά τον εαυτό μου).Είναι σαν ένα παχύ στρώμα ομίχλης που κρύβει το φως του ήλιου από τα μάτια μας.Το χειρότερο όμως δεν είναι ότι το κρύβει αλλά ότι δεν κάνουμε καμία προσπάθεια να απομακρύνουμε την ομίχλη και να το δούμε.
Μήπως θα ήταν καλύτερο για εμάς,για την Ελλάδα και για τις γενιές που θα έρθουν να σηκώσουμε το κεφάλι μας ψηλά και να ατενίσουμε τον ήλιο;Μην ξεχνάτε αυτό που έγραψε ο Παλαμάς:θα μας δικάσουν οι αγέννητοι και οι νεκροί!
Καλό ξημέρωμα!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου