Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013

''Εις εαυτόν'' Β'

Ολοκληρώνοντας και το δεύτερο τόμο του Μάρκου Αυρηλίου,οι αρχικές μου εντυπώσεις παραμένουν ως έχουν.

Με λόγια απλά και κατανοητά,ο Μάρκος Αυρήλιος καταφέρνει να συγκεντρώσει αποστάγματα σοφίας,χρήσιμα στην καθημερινότητά μας και κατά συνέπεια στην ίδια μας την ζωή.

Προσεγγίζοντας θέματα σκληρά όπως ο θάνατος,''χτυπάει'' κατευθείαν στην σαθρότητα που επικρατεί στη σημερινή ανθρώπικη σκέψη.Παράλληλα,διατηρεί την απέχθειά του απέναντι σε εκείνους που παλεύουν για την υστεροφημία τους(πιθανότατα χωρίς να την αξίζουν) και γράφει για την καλοσύνη(που πρέπει να διατηρείται απέναντι σε όλους και όλα όπως τονίζει),για την σχέση του ανθρώπου με τη φύση,για το δίκαιο και την αλήθεια και φυσικά για το ίδιο το άτομο και την κοινωνία.

Είναι δύσκολο να σχολιάσει κανείς ένα τέτοιο έργο.Ένα έργο που δεν έχει εξάρσεις,δεν έχει υποκριτικό ή επιτηδευμένο ύφος αλλά αποτελεί απλώς το σύνολο των σκέψεων ενός ιδιαίτερου ανθρώπου που έφθασε στο μεγαλύτερο αξίωμα της εποχής του και κατάφερε να διατηρήσει την ευδαιμονία της ψυχής του.

Ένας άνθρωπος που τονίζει και επιμένει στις θεμελιώδεις(και ξεχασμένες) αλήθειες της ζωής χωρίς να γίνεται παρωχημένος μα διατηρώντας μια φυσική,ανθρωπιστική και εντέλει παθιασμένη στάση ζωής πολεμώντας ενάντια στην υποκρισία και την υστεροφημία.

Ίσως τελικά να είχε άδικο.Δύσκολα θα περίμενε όταν έγραφε αυτές τις σκέψεις να τον διαβάζουν,να τον σχολιάζουν και να τον τιμούν σχεδόν 2000 χρόνια μετά.Ίσως τελικά να είχε και δίκιο.Θεωρούσε πως στο τέλος όλοι θα ξεχαστούν οπότε δεν υπάρχει λόγος να ζει κανείς μόνο και μόνο για να τον θυμούνται.Ο ίδιος έζησε την ζωή του υπηρετώντας την αλήθεια,την δικαιοσύνη και τον ανθρωπισμό(έστω και σε πρώιμο στάδιο) παραμερίζοντας ολότελα την αλαζονεία,την υστεροφημία και την αιωνιότητα.Ίσως εντέλει να είναι και αυτός ο λόγος που την κέρδισε χωρίς καν να το γνωρίζει,του αξίζει άλλωστε!

''Αν λοιπόν,όταν κάποια μέρα είναι να αποχωρήσεις από τον κόσμο τούτο,αφήσεις πίσω όλα τα άλλα και τιμήσεις μόνο το ηγεμονικό σου και το θεϊκό σου στοιχείο μέσα σου και αν φοβηθείς όχι το να πάψεις κάποια στιγμή να ζεις αλλά το να μην έχεις αρχίσει ποτέ να ζεις σύμφωνα με την φύση,θα είσαι άνθρωπος αντάξιος του κόσμου που σε γέννησε,θα πάψεις να νιώθεις ξένος προς την πατρίδα,να θαυμάζεις ως απροσδόκητα όσα γίνονται κάθε μέρα και να κρέμεσαι από το άλφα ή το βήτα.''

Μάρκος Αυρήλιος

Καλό ξημέρωμα!

Παρασκευή 19 Ιουλίου 2013

Ένας άνθρωπος σύμβολο...

Στην παγκόσμια Ιστορία,υπάρχουν αρκετές προσωπικότητες που σημάδεψαν με τον δικό τους τρόπο την πορεία τόσο της χώρας που υπηρέτησαν όσο και την ανθρωπότητα.

Υπάρχουν όμως ελάχιστοι που με την ζωή τους(δημόσια και ιδιωτική)κατάφεραν να ενσαρκώσουν αξίες που σήμερα ίσως να θεωρούνται παρωχημένες από αρκετούς.

Ο Νέλσον Μαντέλα αποτελεί ένα σύμβολο όλων εκείνων που πιστεύουν σε έναν καλύτερο κόσμο,ένα κόσμο που διαμορφώνεται μέσα από την αγάπη,την συγχώρεση και την ενότητα.

Γεννημένος σαν σήμερα,πριν από 95 χρόνια στην πολύπαθη Νότια Αφρική,έμελε να γίνει εκείνος που με τις δράσεις του και την γιγαντιαία θέλησή του θα κατάφερνε το τελειωτικό χτύπημα στο σαθρό ρατσιτσικό καθεστώς του Άπαρτχαϊντ.

Ξεκίνησε σπουδές στη Νομική και σύντομα εντάχθηκε στο κόμμα του Εθνικού Αφρικανικού Κονγκρέσου που πολεμούσε το ρατσιστικό καθεστώς.Ο ίδιος,επηρεασμένος από τον Μαρξ και άλλους ιδεολόγους του κομμουνισμού,αποδέχτηκε τον διαλεκτικό υλισμό και σύντομα καταδικάστηκε ως κομμουνιστής.

Σύντομα,οι δράσεις του σε ολόκληρη τη χώρα ενάντια στο καθεστώς θα τον οδηγούσαν σε φυλάκιση το 1962 που θα διαρκέσει σχεδόν 27 ολόκληρα χρόνια σε ένα εξωφρενικά μικροσκοπικό κελί.Το 1990 επιτέλους απελευθερώνεται και σταδιακά αρχίζουν οι συζητήσεις με τους καθεστωτικούς για την μεταβατική εποχή μετά από χιλιάδες διαδηλώσεις και αγώνες βαμμένους με αίμα πολλών δεκαετιών που δικαιώνονται με τις εκλογές του 1994,εκλογές που ο Μαντέλα κερδίζει πανηγυρικά.

Έτσι αρχίζει η αναδιάρθρωση της χώρας και εντέλει της ίδιας της κοινωνίας.Μια αναδιάρθρωση που βασιζόταν στις αρχές της συγχώρεσης και της εθνικής συμφιλίωσης.Ο ίδιος θα αποσυρθεί από την πολιτική το 1997 αλλά θα συνεχίσει τις δράσεις του μέχρι το 2004(την χρονιά που πάλεψε και τελικά κέρδισε την ανάληψη της διοργάνωσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου για το 2010)και ύστερα μέχρι η κατάσταση της υγείας του να χειροτερέψει αρκετά.

Το 1994 εξέδωσε την αυτοβιογραφία του ''Long walk to freedom'' ενώ η ταινία Invictus με τον Morgan Freeman στον ρόλο του Μαντέλα εστιάζει στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράγκμπι του 1995 που κέρδισε η ομάδα της Νοτίου Αφρικής με προτροπή και υποστήριξη από τον ίδιο στο πλαίσιο της εθνικής συμφιλίωσης.

Ακόμη και αυτά,είναι ελάχιστα για να αποτυπωθεί πλήρως το μεγαλείο ψυχής του Νέλσονα Μαντέλα.Ακόμη και αν μπορούν να του καταλογιστούν λάθη(τόσο κατά την διάρκεια του ακτιβισμού κατά του ρατσισμού όσο και κατά την κυβερνητική του θητεία),ο ίδιος κατάφερε να ενσαρκώσει τις αξίες της ανθρωπιάς,της αγάπης και της συμφιλίωσης.Άντεξε 27 ολόκληρα χρόνια σε ένα μικροσκοπικό κελί,πιστός μέχρι το τέλος στις ιδέες του,και με την απελευθέρωσή του δεν σταμάτησε να μιλάει και να πράττει για την εθνική συμφιλίωση και την συγχώρεση που τόσο μεγάλη ανάγκη είχε η κοινωνία της Νοτίου Αφρικής.

Ο Νέλσον Μαντέλα είναι και θα παραμείνει για πολλά χρόνια ακόμη ένα σύμβολο όλων εκείνων των αξιών που είναι αναγκαίες όχι μόνο στην πολιτική αλλά και στην καθημερινή μας ζωή.Αξίες όπως η αγάπη,η αλληλοκατανόηση και αλληλοσυγχώρεση που είναι πιο επίκαιρες από ποτέ.Η κληρονομιά του ίδιου κατάφερε κάτι πολύ μεγαλύτερο και από τον ίδιο τον Μαντέλα:να αποτελεί μέχρι και σήμερα έναν φάρο πολιτικής,εθνικής και προσωπικής συμπεριφοράς μέσα στις καρδιές όλων εκείνων που παλεύουν για κάτι καλύτερο στις ζωές τους και όσα ''κάγκελα'' και αν τους επιβάλλονται να ακολουθούν το παράδειγμα του Μαντέλα και να μένουν όρθιοι,σταθεροί και ανίκητοι μέχρι το τέλος.Αυτή άλλωστε θα ήταν και η μεγαλύτερη τιμή για τον ίδιο,να σπάσουμε τα ''κάγκελά'' του μίσους με το πνεύμα της αγάπης και με έμπνευση το πάθος και τις αρχές του Νέλσονα Μαντέλα.

''Η μεγαλύτερη τιμή στη ζωή δεν βρίσκεται στο να μην πέφτεις αλλά να σηκώνεσαι κάθε φορά που πέφτεις.''

Nelson Mandela

Καλό ξημέρωμα

Τρίτη 16 Ιουλίου 2013

''Εις εαυτόν'' Α'

Η φιλοσοφία είναι επιστήμη,είναι θεωρία,είναι πράξη,είναι ιδέα αρχαιότατη μα πάνω απ'όλα είναι τρόπος ζωής.

Διαβάζοντας κανείς το ''Εις εαυτόν'' του Μάρκου Αυρήλιου συνειδητοποιεί πολλές θεμελιώδεις αλήθειες τόσο για την ζωή όσο και για τον τρόπο που πρέπει να αντιμετωπίζουμε την ζωή.

Ο Μάρκος Αυρήλιος ήταν ένας από τους Πέντε Καλούς Αυτοκράτορες,όρος που χρησιμοποίησε ο Νικολό Μακιαβέλι για να περιγράψει αυτούς τους πέντε ηγεμόνες της Ρώμης που αποτέλεσαν δείγματα κυβερνητικής αρετής και ορθής διακυβέρνησης.

Ο Μάρκος Αυρήλιος,αν και πολίτης της Ρώμης,ανατράφηκε με την ελληνική παιδεία και σύντομα μυήθηκε στις διδαχές της στωικής φιλοσοφικής σχολής από τα έργα του Επίκτητου και έγινε και ο ίδιος ένα σημαντικό κομμάτι της εν λόγω σχολής.

Σε μια εποχή που ο θάνατος έχει απολέσει τον φυσικό του χαρακτήρα και έχει εντελώς δαιμονοποιηθεί,τα γραπτά του Αυρηλίου αποτελούν μια (ρεαλιστική) γροθιά στο στομάχι.Ο ίδιος περιγράφει την ζωή ως μια σύντομη ανάσα,μια ταπεινή και σύντομη διαδικασία σε ένα τεράστιο σύνολο όπως είναι το σύμπαν.Για τον ίδιο λοιπόν(πράγμα που προκαλεί εντύπωση για ρωμαίο αυτοκράτορα)η υστεροφημία δεν έχει καμία απολύτως αξία παρά μόνο για ''μερικά ανθρωπάκια'' όπως λέει ο ίδιος χαρακτηριστικά.Φυσικά εννοεί την υστεροφημία ως το αέναο κυνήγι τέτοιων δράσεων που θα την εγγυηθούν και όχι την ανάμνηση δίκαιων και ενάρετων πράξεων που αποτελούν έναν φάρο καθοδήγησης για τους μετανέστερους(όπως ακριβώς τα γραπτά του δηλαδή).

Παράλληλα,γίνονται συχνές αναφορές για την φύση και τον τρόπο ζωής που αποτελεί σεβασμό προς την ίδια όπως φυσικά και στην Θεία Πρόνοια.Δεν υπάρχουν αναφορές για την τύχη(η στωική σχολή την απορρίπτει και πλησιάζει περισσότερο στην αιτιοκρατία)ενώ γίνεται συχνά λόγος για τον δαίμονα και το ηγεμονικό στοιχείο της ψυχής.

Το πρώτο βιβλίο του ''Εις εαυτόν'' σε βάζει σε έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο σκέψης όπου η ζωή είναι ένα σύντομο ταξίδι που πρέπει να αξιοποιήσεις με βάση την δικαιοσύνη και την αρετή,ένα ταξίδι που η υστεροφημία μετράει ελάχιστα έως καθόλου,ένα ταξίδι στην ίδια την σκέψη,την ψυχή και εντέλει τον άνθρωπο που αποτελεί κομμάτι του μεγαλείου του σύμπαντος.Το ταξίδι συνεχίζεται!

''Ποιο είναι αυτό λοιπόν για το οποίο πρέπει να φροντίζουμε με ζήλο;Το εξής ένα:Διάνοια με δικαιοσύνη,πράξεις με κοινωνικότητα και λογική τέτοια που να μένει πάντοτε αδιάψευστη,και ψυχική διάθεση τέτοια που να καλοδέχεται οτιδήποτε συμβαίνει θεωρώντας πως είναι αναγκαίο,γνώριμο,πως απορρέει από αυτή την αρχή και πηγή''

''Εις εαυτόν''-Μάρκος Αυρήλιος


Κυριακή 14 Ιουλίου 2013

Μια καθημερινή υπενθύμιση και προτροπή...


Αναρωτιέμαι πολλές φορές για όλους εκείνους που νομίζουν ότι ο κόσμος τους ανήκει.Αναρωτιέμαι για τις δράσεις τους που υποδηλώνουν πίστη σε μια κάποια τάξη,σε ένα status quo,σε μια κλίκα ιδιωτικών συμφερόντων και ποδοπατούν κάθε δικαίωμα στη ζωή,κάθε δικαίωμα στην ελευθερία,κάθε δικαίωμα σε έναν καλύτερο κόσμο.Ίσως και να τους φοβάμαι λίγο όλους εκείνους που υψώνουν τόσο μεγάλα τείχη που σκιάζουν ακόμη και τον ήλιο.

Μα ο ήλιος,όσο και να τον πνίξουν τα σύννεφα,όσο και να τον σκιάσουν τα τείχη,δεν σταματάει να λάμπει.Έστω και αν η λάμψη του καλύπτεται και δεν φαίνεται στα μάτια μας,τότε μεταφέρεται μέσα μας για να σπάσει κάθε δεσμό χαλκευμένο με σκοτάδι.

Η ομιλία αυτή του Charlie Chaplin από τον Μεγάλο Δικτάτορα,ταινία γυρισμένη στην αρχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου,παραμένει επίκαιρη.Ο Chaplin δόξασε τον βουβό κινηματογράφο,όταν όμως αποφάσισε να σπάσει αυτή του τη σιωπή,εκφώνησε μια από τις σπουδαιότερες ομιλίες που πραγματοποιήθηκαν ποτέ.Ας τον ακούσουμε,ας βάλουμε όλα αυτά που λέει μέσα στην καρδιά μας και με λίγες,έστω μικρές,κινήσεις κάθε μέρα να τα κάνουμε πράξη,ενθυμούμενοι αυτό που έλεγε ο Ρόμπερτ Κένεντυ:''πολλά μικρά κύματα μαζί δημιουργούν ένα ρεύμα ικανό να διαλύσει ακόμη και τα ισχυρότερα τείχη αντίστασης και καταπίεσης''.

Καλό ξημέρωμα!


Σάββατο 13 Ιουλίου 2013

Λίγη χαλάρωση...

Εφόσον δεν μπορούμε να την χαρούμε ζωντανά,ας την ευχαριστηθούμε έστω και ψεύτικα.

Καλό ξημέρωμα και καλό σαββατοκύριακο!

Παρασκευή 12 Ιουλίου 2013

Ένας αφυπνιστής...

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι διαφορετικοί.Αντισυμβατικοί σε όλα.Αντισυστημικοί.Αντιδραστικοί μα όχι αντι-ανθρωπιστές.

Ο Ρένος Αποστολίδης υπήρξε δάσκαλος(κυριολεκτικά και μεταφορικά) για αρκετούς ανθρώπους,πράγμα το οποίο γνωρίζω από προσωπική πείρα

Δεν είχα την τύχη να τον γνωρίσω παρά μόνο μέσα από τις εκπομπές του που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο.Η αρχική μου εντύπωση ήταν πέρα για πέρα αρνητική καθώς είχα(και έχω)μια τάση να μην συμπαθώ εκείνους που εστιάζουν στα κακώς κείμενα,εκείνους που κριτικάρουν,εκείνους που οργίζονται.

Όμως,καθώς περνούσε ο καιρός συνειδητοποιούσα πως ο λόγος του Αποστολίδη ήταν κάτι πολύ παραπάνω από όλα αυτά.Η σκέψη του ήταν διαφορετική και ο τρόπος του φυσικά ευθύς και άμεσος χωρίς να κολλάει σε κοινωνικά προσχήματα του status quo.Σταδιακά,το σφίξιμο στο στομάχι που ένιωθα με την κριτική του,μεταλλάχθηκε.Άρχισα να καταλαβαίνω.

Να καταλαβαίνω πως εκείνος ο άνθρωπος οργιζόταν επειδή νοιαζόταν.Μιλούσε όχι απλά για να μιλάει αλλά για να ακουστεί στις συνειδήσεις των ανθρώπων.Έγραφε για να τρυπώσει μέσα στα ενδότερα της ψυχής και να της βάλει φωτιά,την φωτιά που ο ίδιος είχε μέσα του για παιδεία,πνευματική μόρφωση,αλλαγή πρώτα απ'όλα εσωτερική και μετά εξωτερική.Χαρακτηριστικό είναι άλλωστε το βίντεο που παρατίθεται.Τα λόγια του είναι πιο επίκαιρα από ποτέ σε μια Ελλάδα που έχει χάσει τον εαυτό της εδώ και καιρό.Αξίζει να τον ακούσουμε.Όχι με τα αυτιά μας μα με την συνείδησή μας.Πιθανότατα έτσι θα το ήθελε και ο ίδιος(που θα οργιζόταν αν διάβαζε αυτό το αφιέρωμα αλλά χαλάλι του,του αξίζει του ίδιου να ακουστεί και να διαβαστεί γι'αυτό κάντε έναν κόπο να τον ψάξετε,ιδιαιτέρως μέσα σας).

''Κ' ἐγώ, ἀπὸ τὴν πλευρά μου, πιστεύω πὼς ὅ,τι λέω πάει στὸ βάθος τῶν συνειδήσεων -κάποιων συνειδήσεων- καὶ δημιουργεῖ κριτήρια,στὰ ὁποῖα δὲν ἀντέχει ἡ πολιτικὴ ἀνουσιότητα καὶ κενότητα τῶν φορέων καὶ τῶν κομμάτων καὶ τῶν παρατάξεων καὶ τῶν σχημάτων τοῦ Κονφόρμ! Πιστεύω, ἐντέλει, πὼς λίγο ἀκόμα, ὄχι πολύ, θὰ χορεύουν στὸν Τόπο μας τὶς γελοῖες πολιτικὲς καντρίλλιες τους οἱ κενοί, γιατὶ θὰ ξυπνήσῃ,θὰ ξυπνήσῃ φοβερά, μήν πλανιέστε, ὁ Λαός αὐτός... Ἐγὼ πάντως καὶ θὰ πεθάνω ἀκόμα, ἀλλὰ θὰ κάνω τὸ πᾶν γιὰ νὰ τὸν ξυπνήσω, νὰ τὸν ξεσηκώσω! ''

Ρένος Αποστολίδης

Καλό ξημέρωμα!



                                                                                   

Τετάρτη 10 Ιουλίου 2013

Ιστορία με νόημα για τη ζωή

Η ιστορία που θα σας γράψω δεν χρειάζεται εισαγωγή,θα μιλήσει η ίδια από μόνη της στην καρδιά και το μυαλό του καθενός.

Κάποτε σε ένα απόμερο χωριό,μετακόμισε ένας άνθρωπος της πόλης που δεν ήταν εξοικειωμένος με την εξοχή.Μιας και πλέον θα βρισκόταν εκεί η μόνιμη κατοικία του,αποφάσισε ένα όμορφο πρωινό να εξερευνήσει την περιοχή.

Μέσα στην μαγεία της φύσης και τα φωτεινά φυσικά αξιοθέατα,έφθασε σ'ένα ξέφωτο με ένα μικρό δρομάκι.Ακολουθώντας το,σύντομα κατάλαβε πως οδηγούσε στο κοιμητήριο του χωριού.

Με λίγο δισταγμό,πήρε την απόφαση να περάσει την πύλη του κοιμητηρίου για να αντιμετωπίσει(δειλά δειλά)τον φόβο του.Γνώρισε όμως έναν μεγαλύτερο φόβο που του έσφιξε τον λαιμό καθώς κοιτώντας τις ταφόπλακες έβλεπε ηλικίες ''μωρουδιακές''.3 χρονών,5 χρονών,10 χρονών ήταν μερικές από τις επιγραφές.Ανατριχιάζοντας είπε:''Θέε μου,είναι νεκροταφείο παιδιών'' και βυθίστηκε σε τόσο μεγάλη θλίψη που δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του.

Την επόμενη στιγμή,εμφανίστηκε ο ιερέας του χωριού που έκανε την πρωινή του βόλτα.Βλέποντας τον άνδρα που έκλαιγε,στάθηκε κοντά του και με βλέμμα γεμάτο στοργή τον ρώτησε:''Γιατί κλαις παιδί μου;Τι σου συνέβη;''

''Πάτερ μου δεν βλέπεις που βρισκόμαστε;Η αδικία αυτή μου σκίζει την καρδιά με τα παιδιά που χάθηκαν πριν ακόμη γνωρίσουν τη ζωή.''

Τότε ο ιερέας αγκαλιάζοντάς τον,του είπε:''Δεν κατάλαβες καλά παιδί μου.Δεν είναι κοιμητήριο παιδιών αυτό εδώ,μονάχα έχει μια ιδιοτροπία.Επάνω στα μνήματα,δεν αναγράφεται η ηλικία των κεκοιμημένων αλλά αθροισμένα όλα τα λεπτά,όλες οι ώρες,οι μέρες,οι μήνες και τα χρόνια που έζησαν πραγματικά με την ψυχή τους,που έζησαν στιγμές που γέμισαν την καρδιά τους με πάθος και έρωτα,το μυαλό τους χαρά και αγαλλίαση και το πνεύμα τους με αγάπη.Εδώ δεν μετράμε τη ζωή με τα χρόνια παιδί μου,την μετράμε με τις στιγμές εκείνες που γεμίζουν αυτό το άθροισμα των χρόνων και τους δίνουν ουσία.Εδώ μετράμε τη ζωή όχι με ανούσιους και νεκρούς αριθμούς αλλά με στιγμές ζωής για την ίδια τη ζωή.

''Η αξία της ζωής δεν είναι απλά υπαρξιακή ή αριθμητική παιδί μου,είναι το σύνολο εκείνων των στιγμών ανεξαρτήτως χρόνου που σε κάνουν να νιώθεις όχι απλώς ότι υπάρχεις αλλά ότι ζεις,με όλη την σημασία της λέξης!''

Καλό ξημέρωμα και μην ξεχάσετε να ζήσετε!

Τρίτη 9 Ιουλίου 2013

Η ιστορία ενός βιβλιόφιλου

Χαζεύοντας στο διαδίκτυο,έπεσα σε μια ανάρτηση που αναφέρει τα πιο εντυπωσιακά βιβλιοπωλεία στον κόσμο(http://www.newsbeast.gr/travel/Panorama/arthro/555604/ta-pio-eduposiaka-vivliopoleia-ston-kosmo/).Η προσοχή μου στάθηκε σε ένα εξ αυτών,το βιβλιοπωλείο Shakespeare & Company που βρίσκεται στο Παρίσι και είναι αρκετά δημοφιλές.

Εκ πρώτης όψεως,η εικόνα του είναι μαγευτική και όσο κάποιος ψαχουλεύει την ιστορία του,μαγεύεται ακόμη περισσότερο.

Ένας Αμερικανός από το New Jersey που το 1948,στο μεταπολεμικό Παρίσι,ανοίγει ένα βιβλιοπωλείο ονόματι (από την πρώτη κοπέλα του που ήταν Γαλλίδα) Le Mistral και σταδιακά αναδεικνύεται σε πολιτισμικό-βιβλιοφιλικό θεσμό της γαλλικής πρωτεύουσας.Το όνομά του ήταν George Whitman και η αγάπη του για τον άνθρωπο και τα βιβλία εμπλούτισε τις ζωές πολλών,καθιστώντας την δική του ζωή μια ιστορία φοβερά άξια διήγησης.

Το Παρίσι του 1948 σηκωνόταν ξανά στα πόδια του,3 χρόνια μετά το τέλος του χειρότερου πολέμου που γνώρισε η ανθρωπότητα.Εκεί,στη νότια πλευρά του Σηκουάνα,ο Whitman με το ιστορικό του πλέον βιβλιοπωλείο έβαλε το δικό του λιθαράκι στο πνεύμα του ανθρωπισμού με την σταδιακή ανάπτυξη του που το καθιέρωσε ως προπύργιο των βιβλιόφιλων όλου του πλανήτη.Έτσι,την χρονιά (ορόσημο για το κατάστημα) 1961 το βιβλιοπωλείο πήρε την τωρινή του ονομασία,όντας πνευματικός διάδοχος του βιβλιοπωλείου της Sylvia Beach(ένα βιβλιοπωλείο που φιλοξένησε συγγραφείς όπως ο Hemingway και ο Scott Fitzgerald),στενής φίλης του Whitman που με προσωπική της απόφαση του έδωσε τα σκήπτρα του ονόματος(και ότι αυτό συνεπαγόταν).

Το βιβλιοπωλείο παράλληλα λειτουργούσε και σαν ξενοδοχείο.Ο Whitman προσέφερε καταφύγιο σε οποιονδήποτε το ζητούσε(κυριολεκτικά οποιονδήποτε).Από τους επάνω ορόφους του καταστήματος πέρασαν αρκετές ψυχές που έμειναν σε αυτό με το αζημίωτο,αρκεί να βοηθούσαν για λίγες ώρες στο καθάρισμα ενώ κάθε Κυριακή τους έφτιαχνε πλούσιο πρωινό.Η φιλοσοφία του ίδιου του Whitman ήταν πως δεν πρέπει να αρνούμαστε σε κάνεναν καταφύγιο μήπως και είναι άγγελος που έχει την μορφή ανθρώπου!Δεν αρνήθηκε την βοήθειά του σε κανέναν υπό μια προϋπόθεση:στο τέλος της διαμονής του να του αφήσει σε μια σελίδα την αυτοβιογραφία του!!

Για να μην σας κουράσω,περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε σε άρθρο της Independent(http://www.independent.co.uk/arts-entertainment/books/features/shakespeare-amp-company-the-bookshop-that-thinks-its-a-hotel-2111969.html)και στο ντοκυμαντέρ που έγινε για τον ίδιο(http://www.openculture.com/2010/07/portrait_of_a_bookstore_as_an_old_man.html)!

Το βιβλιοπωλείο του συνεχίζει να αποτελεί μέχρι σήμερα ένα πολιτιστικό στολίδι του Παρισιού(υπό την διεύθυνση της κόρης του).Ο George Whitman ''έφυγε'' από την ζωή το 2011 μα η ιστορία του βιβλιόφιλου ανθρωπιστή αποτελεί(και οφείλει να αποτελεί)έναν φάρο καθοδήγησης για όλους τους ανθρώπους του πνεύματος,για όλους εκείνους που πιστεύουν και παλεύουν για έναν καλύτερο κόσμο που ξεκινάει από εμάς και τις δράσεις μας στην καθημερινότητά,ένα πνευματικό βασίλειο που θα ήταν ο καλύτερος φόρος τιμής για τον ίδιο!Ένα βασίλειο με στέμμα το Shakespeare and Company!

Καλό ξημέρωμα!


Δευτέρα 8 Ιουλίου 2013

Vive la Grèce

Πολλές φορές για να θυμηθούμε την ταυτότητά μας,το ποιοι είμαστε και το που πάμε χρειάζονται άνθρωποι ''ξένοι'',που ελάχιστη σχέση έχουν με εμάς και τις ρίζες μας.

Μέσα όμως από αυτούς τους ανθρώπους καταλαβαίνουμε πολλά για τον εαυτό μας και κυρίως συνειδητοποιούμε ότι αυτοί οι άνθρωποι μας αγαπάνε ίσως πιο πολύ και από τον ίδιο μας τον εαυτό.

Η σχέση της Ζακλίν ντε Ρομιγύ με την Ελλάδα είναι αυτή ακριβώς που προαναφέρθηκε.Μια γυναίκα που όλη της την ζωή την αφιέρωσε στα ελληνικά γράμματα και στο μεγαλείο τους.

Την έδωσε στους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς και ιδιαιτέρως τον Θουκυδίδη μα πάνω απ'όλα,την βάσισε στον ίδιο τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και το φως του που μετά από τόσους αιώνες συνεχίζει να εκπέμπει.Η Ρομιγύ έχει πολλά να μας πει,όχι τόσο για τον εαυτό της όσο για τον δικό μας.Μήπως πρέπει να την ακούσουμε και να κοιταχτούμε για λίγο στον καθρέφτη;

Κυριακή 7 Ιουλίου 2013

Μια βασίλισσα χωρίς στέμμα...

Τι θα μπορούσε να γράψει κανείς για την Αίγυπτο;

Πώς το μεγαλείο ενός πολιτισμού να χωρέσει μέσα σε λιγοστές γραμμές που είναι φοβερά ανίκανες να αναδείξουν το φως του;

Έχοντας μια κουβέντα για τους αρχαίους πολιτισμούς, η συνομιλήτριά μου είπε με κάπως πικραμένο ύφος:''Αλήθεια,δεν σου έχει κάνει εντύπωση πως οι κληρονόμοι των αρχαίων πολιτισμών όπως εμείς ή η Αίγυπτος,βυθίζονται τώρα στο χάος;''

Σκέφτηκα πως είχε απόλυτο δίκιο.Η κατάσταση στην Αίγυπτο μετά το πραξικόπημα παραμένει έκρυθμη.Κάποιος αρκετά απαισιόδοξος θα έλεγε πως οδηγείται σε εμφύλιο πόλεμο.Το απεύχομαι με όλη την δύναμη της καρδιάς μου.Γιατί;

Αυτές τις μέρες που σοβούσε η κρίση στην Αίγυπτο,είχα την τύχη να έχω στα χέρια μου το ''Ενώπιον του θρόνου''(Ν.Μαχφούζ/Ψυχογιός).Ήταν κυριολεκτικά τύχη(αν και δεν πιστεύω σ'αυτήν!!)καθώς χαζεύοντας στην βιβλιοθήκη του Ευγενίδιου το μάτι μου έπεσε σ'αυτό το βιβλίο που βρισκόταν εκτός ραφιού.Η περίληψη του έργου με συνεπήρε.Πρόκειται για ένα ιστορικό μυθιστόρημα με πρωταγωνιστές τους προεδρεύοντες ενός δικαστηρίου Όσιρι και Ίσιδα που δίκαζαν κάθε ιστορικά σημαντική προσωπικότητα της Αιγύπτου από την αρχαιότητα μέχρι και αρκετά πρόσφατα(τουλάχιστον για τον ιστορικό χρόνο).

Στην ουσία ο Μαχφούζ στήνει ένα δικαστήριο για να μας διηγηθεί μέσα από τις προσωπικότητες που περνάνε από αυτό την Ιστορία της βασίλισσας της Μεσογείου(ο χαρακτηρισμός δικός μου).

Είχα και έχω μια πολύ μεγάλη αγάπη για τις χώρες της Ανατολής μα ιδιαίτερα για την Αίγυπτο.Θυμάμαι πως όταν ήμουν μικρός,οι γονείς μου μου έκαναν δώρο ένα σετ κατασκευών-χειροτεχνιών που αφορούσε την αρχαία Αίγυπτο.Έφτιαχνες ομοιώματα Φαραώ,διάβαζες για τις πυραμίδες και μάθαινες για έναν πολιτισμό που αναπτύχθηκε επάνω σε έναν μεγάλο ποταμό αρκετά μακριά από εδώ.Η εύφορη κοιλάδα του Νείλου,οι επιβλητικές και μυστηριακές πυραμίδες,η σιωπή της Σφίγγας,όλα με μάγεψαν και χάραξαν στην παιδική μου φαντασία μια Αίγυπτο γεμάτη μούμιες,γεμάτη περήφανους βασιλείς,δολοπλοκίες,ηλιοβασιλέματα με φόντο τις πυραμίδες και φεγγαράδες που καθρεπτίζονται επάνω στο Νείλο.Μια Αίγυπτος που διαφέρει από την υπάρχουσα που με στεναχωρεί και προβληματίζει.

Θα κλείσω την ανάρτηση με τα τελευταία λόγια του βιβλίου,τα λόγια της Ίσιδας που αφιερώνω με όλη μου την καρδιά στην αγαπημένη μου Αίγυπτο(για την οποία θα επανέλθω σύντομα μετά από αυτή την μικρή εισαγωγή):

''Ας υψώσουμε όλοι τα χέρια μας στον ουρανό και ας εκλιπαρήσουμε μαζί τον Θεό να δίνει στο λαό της Αιγύπτου σοφία και δύναμη για να παραμείνουμε ες αεί ένας φάρος σωστής καθοδήγησης και ομορφιάς.''

Με αγάπη στην βασίλισσα της φαντασίας μου.Καλό ξημέρωμα!


Μια μικρή εισαγωγή...

Όπως γράφω και στην περιγράφη,οι εισαγωγές λίγο πολύ με τρομάζουν.Δεν συμπαθώ τις γενικεύσεις.Προτιμώ οι άνθρωποι να με μαθαίνουν σιγά σιγά,όχι απότομα απλά με λίγες λέξεις.

Αυτή η προσπάθεια για μένα είναι κάτι καινούριο,κάτι καινοτόμο.Μου αρέσει να μοιράζομαι ιδέες,σκέψεις,όνειρα και οράματα.

Νομίζω πως αυτή είναι η ουσία της ζωής.Μια ουσία που μέσα σε αυτούς τους...ενδιαφέροντες καιρούς έχει χαθεί.

Γι'αυτό,θα προσπαθήσω τα πράγματα που θα γράφω να έχουν λίγη από αυτή την ουσία.Σας υπόσχομαι όμως ότι θα βγαίνουν από την καρδιά μου,αυτό είναι σίγουρο.Σίγουρα συγκεκριμένη θεματολογία δεν θα υπάρχει.Ιστορία,πολιτική,καθημερινότητα,έμπνευση,βιβλία,ονειροπόληση.Λίγο απ΄όλα,αρκεί να υπάρχει ομορφία και ουσία,είτε έμμεση είτε άμεση.

Νομίζω πως ο Πλάτωνας ήταν εκείνος που είπε πως οι άνθρωποι κρίνουν περισσότερο από τα φαινόμενα παρά από την πραγματικότητα καθώς η όραση ανήκει σε όλους ενώ η αντίληψη σε λίγους.Βάσει αυτού λοιπόν,μπορεί η εν λόγω ανάρτηση (με την προσπάθεια που ξεκινάει) να φαντάζει φτωχή(τουλάχιστον στα δικά μου τελειομανή μάτια!!),πιστέψτε όμως,κρύβει μέσα της το πάθος και την αγάπη μου ως μια μικρή εισαγωγή για όλα αυτά που θα έρθουν.Γι'αυτό το ταξίδι που ξεκινάει.Ελπίζω να επιλέξετε να ταξιδέψουμε μαζί!

Καλό ξημέρωμα!