Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

Μια μικρή εξομολόγηση...

 Σε λίγες ώρες,το 2013 θα περάσει στην Ιστορία.Συνηθίζουμε αυτές τις μέρες να κάνουμε έναν γενικότερο απολογισμό.Σε ιδιωτικό και σε δημόσιο επίπεδο και είναι πάντα καλό να είμαστε ειλικρινής.

Για το δημόσιο επίπεδο,δεν ξέρω τι να πρωτογράψω.Νομίζω πως υπάρχουν πολύ καλύτερες αναφορές από φίλους blogger από αυτές που θα μπορούσα να γράψω εγώ οπότε θα σταθώ για λίγο στο ιδιωτικό.

Κάτι τέτοιες μέρες,όταν σημειώνονται αλλαγές,με πιάνει ένα πνεύμα απολογισμού.Ένα πνεύμα εξομολόγησης.Πάντα το είχα αυτό.Μου αρέσει να διηγούμαι πράγματα στους ανθρώπους,έστω και αν πολλές φορές διστάζω.Λες και έχω να πω κάτι σημαντικό.Μα μου αρέσει να είμαι ειλικρινής.Να λέω αυτό που νιώθω,αυτό που βγαίνει από την καρδιά μου.

Δεν ξέρω τι χρονιά ήταν το 2013.Θα μπορούσα να βάλω πολλά κοσμητικά επίθετα μα δεν γνωρίζω ποιο θα την καλύψει πλήρως.Ίσως το ''πολύπλοκη'' αλλά και πάλι με δισταγμό.Είχε τα πάνω,είχε και τα κάτω.Όπως η ζωή.Είχε απώλειες,νομίζω περισσότερες από τα κέρδη αλλά δεν κάνουμε και ''ταμείο''.

Ένα κέρδος είναι αυτή εδώ η προσπάθεια που ξεκίνησε πριν από μερικούς μήνες.Σκοπός δεν είναι να περιγράφω τις σκέψεις μου και απλώς να υπάρχουν χειροκροτητές.Κάτι τέτοιο θα ήταν φοβερά εγωκεντρικό.Πίστευα και πιστεύω στην ελπίδα και στο όραμα και αυτά με οδήγησαν να ξεκινήσω.Ήθελα αυτό το μικρό blog να μπορεί να δίνει μια μικρή ακτίνα φωτός στα καθημερινά μας σκοτάδια.Όχι να αποπροσανατολίζει ή να κάνει τους ανθρώπους να ξεχνιούνται,απλώς να τους υπενθυμίζει πως όταν όλα γύρω μας καταρρέουν,η ανθρωπιά που πηγάζει από την καρδιά μας παραμένει μια αξία θεμελιώδης,έστω και αν την ξεχνάμε.Αυτό θέλω.Αυτό πιστεύω.Δεν ξέρω αν το πέτυχα.Ίσως όχι.Θέλω να προσπαθήσω περισσότερο.Όχι γιατί θεωρώ τον εαυτό μου κανέναν φοβερό τύπο που αξίζει τρομερά να τον διαβάζουν οι άλλοι αλλά...

Αλλά θέλω να βλέπω τους άλλους να χαμογελάνε,έστω και στα δύσκολα.Να ελπίζουν σε αυτό που πολλές φορές λέμε παράλογο.Να παλεύουν για πράγματα θαυμαστά στις καρδιές των ανθρώπων και διατηρούν και την καρδιά τους καθαρή.Θέλω να βλέπω τους ανθρώπους αλληλέγγυους,να στέκονται δίπλα ο ένας στον άλλο.Μόνο τότε η ζωή έχει νόημα.Μόνο τότε η Ιστορία έχει αξία.Ίσως όλα αυτά να είναι ένας παράλογος κόσμος ενός αιθεροβάμωνος ανθρώπου.Δεν το αρνούμαι μα δεν αρνούμαι και πως πιστεύω αυτά που λέω και τα γράφω από την καρδιά μου.

Όπως και να έχει,είμαστε ακόμη ζωντανοί όπως λέει το τραγούδι.Μακάρι το 2014 να σας φέρει ό,τι αγαπάτε και να σας έχει κοντά σε αυτούς που αγαπάτε.Να σας φέρει κατανόηση για να θυμάστε ότι πολλές φορές οι άνθρωποι κάνουν λάθη και δεν είναι τέλειοι.Να σας φέρει δύναμη στις δοκιμασίες και πάνω απ'όλα,πίστη στα όνειρά σας και φως στην ψυχή σας.Δεν ξέρω αν φτάνουν οι ευχές,εύχομαι να φτάνει η ελάχιστη αγάπη μου.

Να έχετε μια ευλογημένη χρονιά γεμάτη αγάπη,κατανόηση και ανθρωπιά ώστε να πολεμήσουμε όλοι μαζί το σκοτάδι με το φως στην καρδιά και την ψυχή μας.

Καλή χρονιά!


Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2013

Βιβλιοθήκη Ελληνοαμερικανικής Ένωσης

Τοποθεσία:Μασσαλίας 22,Κολωνάκι

Πρόσβαση:500 μέτρα από την στάση μετρό Πανεπιστήμιο/Ακαδημία.

Ηλεκτρονικός κατάλογος

Facebook γκρουπ

Γενικές πληροφορίες


 Η βιβλιοθήκη της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης ή Αμερικάνικη Βιβλιοθήκη όπως αναφέρεται αποτελούσε κομμάτι της ίδιας της ένωσης μέχρι και το 2011 που παραχωρήθηκε στο Hellenic American College(περισσότερα για την ιστορία της θα βρείτε στον σύνδεσμο για τις γενικές πληροφορίες).Στεγάζεται στο κτίριο της οδού Μασσαλίας,κοντά σε κεντρικά σημεία του Κολωνακίου και χρησιμοποιείται κυρίως από τους σπουδαστές του κολλεγίου.


 Λόγω της κεντρικής της τοποθεσίας,δεν υπάρχουν λεωφορεία ή τρόλεϊ από το
Σύνταγμα.Γι'αυτό,παρέθεσα έναν χάρτη από την στάση μετρό Πανεπιστήμιο που απέχει 500 μέτρα από την βιβλιοθήκη.Είναι κάπως ανηφορικό το σημείο,γι'αυτό αν κουράζεστε πολύ εύκολα,οπλιστείτε με υπομονή για 7 λεπτά.Περνώντας την είσοδο,θα βρεθείτε στη ρεσεψιόν,θα σας καλημερίσει(ή καλησπερίσει,αναλόγως)ο υπεύθυνος υποδοχής και αφού γίνουν οι απαραίτητες ερωταπαντήσεις,θα ανεβείτε στον 4ο όροφο(με το ασανσέρ φυσικά!) και σμπρώχνοντας την πόρτα,θα αντικρύσετε μια καλά οργανωμένη βιβλιοθήκη με ήρεμη και ζεστή ατμόσφαιρα.

 Όπως καταλαβαίνετε και από την ονομασία,η βιβλιοθήκη έχει έναν ιδιαίτερο χρωματισμό.Η πληθώρα των βιβλίων αφορά την ιστορία,την πολιτική και την κουλτούρα των Ηνωμένων Πολιτειών χωρίς αυτό να την καθιστά μονοθεματική.Δεν υπάρχουν πολλά βιβλία μεγάλης παλαιότητας,υπάρχουν όμως βιβλία σπάνια που μου έχει τύχει να μην βρίσκω σε άλλη βιβλιοθήκη και να τα εντοπίζω εκεί.Θετικό είναι και το γεγονός πως δίνονται από τους εκδοτικούς οίκους ολοκαίνουργια βιβλία που πολλές φορές είναι δύσκολο ακόμη και να τα βρεις στο εμπόριο.

 Όπως προείπα,η βιβλιοθήκη διαθέτει ευγενικό και εξυπηρετικό προσωπικό και μια ζεστή και προσιτή ατμόσφαιρα μιας και χρησιμοποιείτε από (κυρίως μα όχι μόνο) νεανικό κοινό.Δεν διαθέτει μεγάλο αριθμό βιβλίων,αυτό όμως δεν έχει και μεγάλη σημασία καθώς μπορείτε να βρείτε αριστουργήματα της λογοτεχνίας,ιστορικοπολιτικά δοκίμια και νέες κυκλοφορίες.Παράλληλα,η ''Αμερικανική Γωνιά'',η συλλογή βιβλίων που αφορά εξ ολοκλήρου τις Ηνωμένες Πολιτείες,είναι σαν ένα μικρό ταξίδι στο ιστορικό παρελθόν ή την πολύπλοκη καθημερινότητα των ανθρώπων στην μακρινή μας Αμερική.Αν θέλετε δε να κάνετε την έρευνά σας ή απλώς ενδιαφέρεστε για την άλλη μεριά του Ατλαντικού(στην οποία δεσπόζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες)βρήκατε ό,τι ακριβώς χρειάζεστε!

 Οι κανόνες και έδω όπως σε όλες τις βιβλιοθήκες,είναι ίδιοι.Ταυτότητα και λογαριασμός ΔΕΚΟ για εγγραφή,κάνουμε χρήση του δικαιώματος ανανέωσης εφόσον δεν θέλουμε να καθυστερήσουμε τα βιβλία που δανειστήκαμε,ενημερωνόμαστε από το γκρουπ στο Facebook για τις πολύ όμορφες δραστηριότητες που πραγματοποιεί η Ένωση ανά καιρούς και πριν πάρουμε τους δρόμους για να αγοράσουμε το βιβλίο που εδώ και καιρό κυνηγάμε,ρίχνουμε μια ματιά στην βιβλιοθήκη της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης στο εύκολα προσβάσιμο σημείο που βρίσκεται.Το μόνο σίγουρο είναι πως θα βγούμε κερδισμένοι!

Καλό μεσημέρι!

Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2013

Δημοτική βιβλιοθήκη της Αθήνας

Τοποθεσία:Δομοκού 2,Σταθμός Λαρίσης

Πρόσβαση(από Σύνταγμα):Στάση μετρό Σταθμός Λαρίσης(γραμμή 2)-Στάση Δομοκού Τρόλεϊ 1(ΜΟΣΧΑΤΟ-ΤΖΙΤΖΙΦΙΕΣ-ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΤΤΙΚΗΣ)

Ηλεκτρονικός κατάλογος

Facebook γκρουπ

Γενικές πληροφορίες

 Όπως μπορείτε να δείτε και εσείς στις γενικές πληροφορίες,η ιστορία της Δημοτικής Βιβλιοθήκης της Αθήνας είναι ταυτισμένη με την νεότερη Ιστορία της πόλης.Ιδρυθείσα το 1835,μετράει σχεδόν δύο ολόκληρους αιώνες ζωής.Διαθέτει έναν τεράστιο αριθμό βιβλίων (55.000) και μια εξίσου τεράστια σε μέγεθος και ιστορική σημασία συλλογή εφημερίδων που την καθιστά κεντρικό πολιτιστικό και ιστορικό κόμβο(στον οποίο έχουν δικαίωμα πρόσβασης και χρήσης όλοι οι κάτοικοι της Αττικής).

 Ομολογουμένως,η περιοχή στην οποία βρίσκεται δεν φημίζεται για την ασφάλειά της,όμως το μόνο πράγμα που μπόρεσα να εντοπίσω εγώ ως απειλή ήταν το διαβολικά στενό πεζοδρόμιο στην είσοδο της βιβλιοθήκης!!Μετά τα μαρμάρινα σκαλοπάτια,την προτομή του Άγγελου Σικελιανού και αφού σμπρώξετε την ξύλινη πόρτα(και δεν τρόμαξετε από τον κρότο του κλεισίματος!!),θα πατήσετε το ξύλινο πάτωμα της βιβλιοθήκης καθώς θα προχωρήσετε στην υποδοχή για να σημειώσετε τα στοιχεία σας και να αφήσετε τα προσωπικά σας αντικείμενα(κανόνες απαράβατοι!).Στα αριστερά της εισόδου,βρίσκονται οι αίθουσες ανάγνωσης και δραστηριοτήτων,ο υπολογιστής για τον ηλεκτρονικό κατάλογο και το δανειστικό τμήμα με τα βιβλιοστάσια ενώ στα δεξιά η συλλογή των εφημερίδων με την αντίστοιχη αίθουσα ανάγνωσης.Έτσι,αρχίζει το ταξίδι!

 Οφείλω όμως να είμαι ειλικρινής.Για μένα,η ατμόσφαιρα χρήζει βελτίωσης.Η βιβλιοθήκη είναι κάπως άχρωμη και υποτονική δίνοντας σου ώρες ώρες την εντύπωση ψυχρής δημόσιας υπηρεσίας.Παράλληλα,οι χρήστες δεν έχουν πρόσβαση στα βιβλιοστάσια,γεγονός που ενισχύει κάπως αυτή την ψυχρότητα.Μην αφεθείτε όμως σε αυτά.Οι υπάλληλοι της βιβλιοθήκης είναι ευγενέστατοι και πολύ εξυπηρετικοί και η ίδια η βιβλιοθήκη έχει πολύ μεγάλη ενεργητικότητα.

 Μιλάμε άλλωστε για ένα κέντρο πολιτισμού και αυτό τον ρόλο έχει κυριολεκτικά ασπαστεί η ΔΒΑ.Οι δραστηριότητες που γίνονται συχνά στοχεύουν σε ενήλικο και παιδικό κοινό με μια πολύ μεγάλη γκάμα από δωρεάν μαθήματα αστρονομίας μέχρι και διαγωνισμό μικροταινιών.Ο τεράστιος αριθμός βιβλίων απλώνει σε όλα τα ενδιαφέροντα τα ''πλοκάμια'' του ενώ υπάρχουν και βιβλία μεγάλης παλαιότητας (που δεν δανείζονται φυσικά αλλά μπορείτε να τα μελετήσετε εκεί).Αυτό που τράβηξε την δική μου προσοχή ήταν ο μεγάλος αριθμός βιβλίων που αφορά την ιστορία και την εξέλιξη της Αθήνας,είναι απίστευτα πολλά αυτά που δεν ξέρουμε για την πόλη μας.Επίσης,μην ξεχάσετε να ρίξετε και μια ματιά στο αρχείο εφημερίδων.Πρόκειται κυριολεκτικά για ένα θησαυρό που μπορείτε να έχετε στα χέρια σας είτε είστε ερευνητές είτε όχι.Παράλληλα,το γκρουπ της ΔΒΑ στο Facebook είναι εξαιρετικά ενεργό με τακτικές ενημερώσεις και αναρτήσεις γύρω από την ''ζωή'' της βιβλιοθήκης.

 Να θυμάστε να προσκομίσετε ταυτότητα και λογαριασμό ΔΕΚΟ για την εγγραφή σας,να έχετε σημειώσει από πριν τον κωδικό του βιβλίου που αναζητείτε λόγω του απαγορευτικού στα βιβλιοστάσια και να μην καθυστερείτε τα βιβλία(μπορείτε άλλωστε να κάνετε χρήση του δικαιώματος ανανέωσης).Σε γενικές γραμμές,να έχετε κατά νου τον χρυσό κανόνα των απανταχού βιβλιόφιλων που έχει πλήρη εφαρμογή όσον αφορά την Δημοτική Βιβλιοθήκη της Αθήνας:μην κρίνεις ποτέ ένα βιβλίο από το εξώφυλλό του γιατί ποτέ δεν ξέρεις που μπορεί να σε ταξιδέψει το εσωτερικό του!

Καλό μεσημέρι!

Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013

Δωρεάν δανειστικές βιβλιοθήκες Αθηνών

Ως εισαγωγή,ο Κικέρων τα λέει όλα.

Σε μια εποχή που γίνεται καθημερινά δυσκολότερο να ''σηκώνουμε'' τα βιβλιοπωλεία,γίνεται παράλληλα εύκολοτερο,οικονομικότερο και πιο ευχάριστο να ψάχνουμε και να βρίσκουμε αυτό που θέλουμε στις βιβλιοθήκες της Αθήνας.

Τα άρθρα που θα ακολουθήσουν,θα είναι μικρές περιηγήσεις-οδηγοί στις δανειστικές βιβλιοθήκες Αθηνών (και περιχώρων) στις οποίες δεν υπάρχει κόστος εγγραφής και τα μέλη έχουν πλήρη δανειστικά δικαιώματα.

(Μπορείτε φυσικά να επισκεφθείτε και την αντίστοιχη δημοτική βιβλιοθήκη που έχετε κοντά σας πριν πάρετε τους δρόμους!!).

Οι βιβλιοθήκες στις οποίες θα αναφερθώ (και επισκέπτομαι και εγώ συχνά) είναι η Δημοτική Βιβλιοθήκη της Αθήναςβιβλιοθήκη του Ιδρύματος Ευγενίδουβιβλιοθήκη της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης, και η Δημοτική βιβλιοθήκη του Πειραιά ενώ θα κάνω και μια μικρή έρευνα για άλλες 3 βιβλιοθήκες που έχω κατά νου.

Για την ώρα,ζητάω μια μικρή πίστωση χρόνου μέχρι το κυνηγητό στους θησαυρούς της γνώσης να ξεκινήσει!

Καλό απόγευμα!

Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2013

Το κελάρι της τέχνης

 Το διαδίκτυο ξεκίνησε μια παγκόσμια επανάσταση στη ζωή μας.Έδωσε ''φωνή'' σε εκείνους που παλεύουν να ακουστούν κάνοντας την ζωή μας ομορφότερη.Μια τέτοια φωνή που εκφράζει μια χρωματιστή επανάσταση, πνευματική και ουσιώδης είναι το Art Cellar.

Οφείλω να είμαι ειλικρινής.Η τέχνη είναι κάτι μαγικό,κάτι που αγγίζει και ξεπερνάει τα όρια της φαντασίας και γεμίζει με χρώματα,ιδέες και όνειρα την καθημερινότητά μας.Προσωπικά όμως,δεν έχω ασχοληθεί αρκετά με την τέχνη,τουλάχιστον όσο θα ήθελα.Εκεί όμως μπαίνει το Art Cellar.Μπορεί από τέχνη να μην ξέρεις πολλά,όμως (προσωπικά πάλι) η τέχνη δεν έχει να κάνει τόσο με την γνώση όσο με το συναίσθημα που σου δημιουργεί.Μια...μικρή δόση αρκεί για να ενεργοποιήσει το μέσα σου!

Με μικρές,ευφάνταστες και γεμάτες ουσία δόσεις,οι άνθρωποι του Art Cellar καταφέρνουν μέσα από τον ιστότοπό τους να συμπυκνώσουν ό,τι έχει να κάνει με την τέχνη και τον πολιτισμό δίνοντας σε όλους,ενδιαφερόμενους και μη,την δυνατότητα να περιηγηθούν στο κελάρι τους και να γεμίσουν το μέσα τους με πράγματα που παραμένουν επίκαιρα και αναγκαία μέσα από την μακραίωνη ιστορία της τέχνης:την ζωηράδα,τα χρώματα,την μαγεία και το φως.

''Στην αρχή ήταν η ιδέα-θεμέλιο : «Πόσα λίγα χρειαζόμαστε για την ευτυχία! Τον ήχο ενός αυλού… Χωρίς τη μουσική θα ταν η ζωή ένα λάθος» (Νίτσε, «Το λυκόφως των ειδώλων») Μετά ήταν η πράξη-στόχος : η δημιουργία του The Art Cellar ! Και τέλος ο σκοπός : να προβάλουμε την άποψη πως διασκέδαση είναι και η αναζήτηση της γνώσης, και η διάχυση των πληροφοριών, και η επικοινωνία ανθρώπων με κοινά ενδιαφέροντα, και η ανταλλαγή απόψεων, και όσα η χαρά της γνώσης επιτρέπει !''

(Από την περιγραφή του ιστοτόπου).

Καλό βράδυ και καλές περιηγήσεις!


Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2013

Καλό ταξίδι Μαντίμπα


 Πώς να μιλήσω με θάρρος για κάποιον που βάσταξε 27 ολόκληρα χρόνια σε ένα μικρό σκοτεινό κελί λέγοντας πως θάρρος δεν είναι η απουσία αλλά η αντιμετώπιση του φόβου;
 Πώς να μιλήσω με πάθος για κάποιον που στο εσωτερικό της ψυχής του ακολούθησε την δύναμη της συγχώρεσης και όχι της εκδίκησης;
 Πώς να μιλήσω με έμπνευση για κάποιον που έγινε η δύναμη της έμπνευσης στην αγωνιστική καθημερινότητα τόσων ανθρώπων;
 Πώς να μιλήσω με δυναμισμό για κάποιον που έλεγε πως ο αγώνας είναι η ζωή του και το τήρησε μέχρι τέλους;
 Πώς να μιλήσω με ελπίδα για κάποιον που στα σκοτεινά μονοπάτια της ιστορίας ενός λαού κατάφερε να ενσαρκώσει την ελπίδα;
 Πώς να μιλήσω με πίστη για κάποιον που έλεγε πως για το ιδανικό της ελευθερίας είναι προετοιμασμένος να δώσει την ζωή του;
 Πώς να μιλήσω με αγάπη για κάποιον που μέσα από τόσο μίσος και ρατσισμό που του επέβαλαν κατάφερε να τα υπερβεί και να ενώσει ένα ισοπεδωμένο έθνος επιλέγοντας την συμφιλίωση;

Ποιά λόγια και λέξεις μπορούν να αποδώσουν σε αυτή την μικρή ανάρτηση το εσωτερικό μεγαλείο ενός ανθρώπου τόσο μεγάλου όσο και οι αξίες στις οποίες αφιέρωσε την ζωή του;

''Ο θάνατος είναι κάτι αναπόφευκτο.Όταν ένας άνθρωπος έπραξε αυτό που θεωρεί ως καθήκον του στον λαό και την πατρίδα του,μπορεί να αναπαυθεί εν ειρήνη.Πιστεύω ότι έκανα αυτή την προσπάθεια και γι'αυτό θα αναπαυθώ στην αιωνιότητα.''

Όντως την έκανες Νέλσονα Μαντέλα,με όλη σου την καρδιά και ψυχή.Γι'αυτό,η ανθρωπότητα και εκείνοι που υπηρετούν τις πραγματικές της αξίες,θα σου είναι πάντα ευγνώμονες που έθεσες ένα  τεράστιο παράδειγμα με ανάλογη δυσκολία για να ξεπεραστεί.Εγώ,δεν έχω παρά να υποκλιθώ στην ζωή,στους αγώνες και στην δύναμη της ψυχής σου και της καρδιάς σου...

Καλό σου ταξίδι Μαντίμπα!

Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ:''Η κρίση και η διέξοδος'' του Γ.Κατρούγκαλου

Από τις εκδόσεις Λιβάνη


Παρακολουθώντας το προηγούμενο βίντεο,είχα μερικές απορίες.Η πρώτη ήταν γιατί όλο το συνονθύλευμα στην εκπομπή ''Ανατροπή'' επιτέθηκε με τόσο πάθος ενάντια στον καθηγητή του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης Γιώργο Κατρούγκαλο και η δεύτερη πως μπόρεσε ο καθηγητής να διατηρήσει την σιδερένια ψυχραιμία του φθάνοντας στο σημείο να τους...ταπώσει!

Η απάντηση στις απορίες μου βρισκόταν στο απεικονιζόμενο βιβλίο του Γιώργου Κατρούγκαλου.Ο καθηγητής με αδιάσειστα επιχειρήματα καταφέρνει να ισοπεδώσει την μνημονιακή εμπάθεια χαρίζοντας στους υποστηρικτές αυτής της πολιτικής ένα ισχυρό πατατράκ.

Ο συγγραφέας κάνει μια γενικότερη εισαγωγή για την πολιτική που ακολουθεί το ΔΝΤ ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 70' (η αρχή της παντοκρατορίας της Σχολής του Σικάγου) και συνεχίζει με μια (συνταγματική) ανάλυση της ελληνικής πολιτικής από την αρχή της Μεταπολίτευσης μέχρι σήμερα καθώς εν συνεχεία εξιστορεί την καταβαράθρωση των θεσμών και της κοινωνίας από τις μνημονιακές πολιτικές παρέχοντας τα ανάλογα αντιμνημονιακά επιχειρήματα από το ελληνικό και διεθνές δίκαιο (και όχι απλώς από ένα ανύπαρκτο πλεόνασμα ή μια επερχόμενη ανάπτυξη όπως κάνουν.... άλλοι).

Οφείλω να ομολογήσω πως ορισμένα κομμάτια του βιβλίου τα πέρασα στα γρήγορα καθώς η νομική (και εμπεριστατωμένη) ορολογία που χρησιμοποιεί ο καθηγητής σε μερικά θέματα που είναι αδύνατον να αποφευχθεί όπως τα εργασιακά,δεν μου είναι πολύ ευχάριστη (ούτε και εύκολα κατανοητή για να είμαι ειλικρινής).Η προσπάθειά του όμως δεν είναι απλώς αξιολόγη αλλά και αξιέπαινη.Το κίνητρό του για να γράψει αυτό το βιβλίο,όπως σημειώνει ο ίδιος,ήταν να παρέχει στους πολέμιους της μνημονιακής πολιτικής τα κατάλληλα (και ισχυρά) εφόδια για τον αγώνα τους.Το καταφέρνει στον ύψιστο βαθμό.

Οι αναλύσεις που κάνει τόσο για την ελληνική πολιτική όσο και για τους θεσμούς μέσα από την οπτική του συνταγματολόγου είναι εξαιρετικά ακριβής.Στο τέλος του βιβλίου,παραθέτει σειρά άρθρων που δίνουν την κατάλληλη νομική βάση στην αντιμνημονιακή επιχειρηματολογία,δεν διστάζει να κρύψει την δυσαρέσκειά του για τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας χωρίς να αμφισβητεί το κύρος του θεσμού ενώ αντί επιλόγου καταλήγει σε μια ανάλυση της διεξόδου που θα βασίζεται σε μια προοδευτική κυβέρνηση με ισχυρά λαϊκά ερείσματα που θα ακολουθήσει τον δρόμο των κυβερνήσεων της Ισλανδίας (κάτι που τα ΜΜΕ έκαναν και κάνουν γαργάρα).

Εν ολίγοις,με διαύγεια και πάθος,με νομικά και συνταγματικά επιχειρήματα,χωρίς περιττούς συναισθηματισμούς,ο Γιώργος Κατρούγκαλος διέλυσε τα επιχειρήματα του μνημονιακού θίασου ( που δεν είναι και τόσο ισχυρά όταν λείπουν οι γαϊδουροφωνές του Γεωργιάδη ) και σε 399 σελίδες στέλνει το...''καλύτερο κείμενο που είχε ποτέ η χώρα'' στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας.Αξίζει να το διαβάσετε και σίγουρα αξίζει να το εγκολπωθείτε.Κλείνω με την ίδια φράση που κλείνει και ο συγγραφέας από τον Θουκυδίδη:

καὶ ἐν τοῖς δεινοῖς εὐέλπιδες

Καλό απόγευμα!

Μια εισαγωγή...



Μια μικρή εισαγωγή γι'αυτό που θα ακολουθήσει...Παρακολουθήστε το μέχρι τέλους!

Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2013

Ιστορία με ελπίδα...

Για την Ιστορία δεν υπάρχει χρόνος.Στο εσωτερικό της δεν υπάρχει το τώρα,το πριν ή το μετά.Υπάρχει μόνο το δικό της ρολόι που μετράει τους πάντες και τα πάντα.Υπάρχει η δική της κρίση που επιλέγει ποιοι θα την ακολουθήσουν και ποιοι θα χαθούν...

50 χρόνια πριν,ένας δρόμος του Ντάλας στο Τέξας,βάφτηκε με το αίμα του (θεωρούμενου) ισχυρότερου άνδρα του πλανήτη.Οι σελίδες στην Ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών,για μια ακόμη φορά,ποτίστηκαν από σταγόνες αίματος,οδύνης και συνωμοσιών.

50 χρόνια μετά από την δολοφονία του Τζων Κέννεντυ,φαίνεται σαν να μην πέρασε μια μέρα.Οι θεωρίες συνωμοσίας δίνουν και παίρνουν μέχρι και σήμερα με την ίδια ένταση,η θλίψη παραμένει,το ίδιο και η απορία για μια χαμένη ευκαιρία για τις ΗΠΑ.

Σε ολόκληρο το διαδίκτυο υπάρχουν εκατοντάδες αναλύσεις για την δολοφονία,την ζωή και τις πολιτικές του Κέννεντυ.Προσωπικά,θέλω να σταθώ σε κάτι άλλο.Σε αυτό που (θέλω να πιστεύω) πως εστιάζει και η προσπάθεια αυτού του blog.Στα όνειρα και στα οράματα.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες ακολουθούσαν κατ'εξοχήν μια πολιτική που κατάφερε να γίνει παγκοσμίως λαομίσητη.Πιστές πάντα στο δόγμα '' είσαι μαζί μας ή εναντίον μας '' που έχτισε την εξωτερική τους πολιτική,απομακρύνθηκαν εντελώς από την παρακαταθήκη που τους άφησαν οι ιδρυτές τους,οι λεγόμενοι Πατέρες του Έθνους,για μια δίκαιη,ανθρώπινη,ισχυρή κοινωνία ίσων ανθρώπων με ίσα δικαιώματα.Με την λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου,μπήκαν στο παιχνίδι του Ψυχρού Πολέμου και εφήρμοσαν κατά γράμμα το προαναφερθέν δόγμα.Στο εσωτερικό τους δε,οι αντικομμουνιστικές τακτικές και το κυνήγι μαγισσών έγινε καθημερινότητα σε μια διχασμένη κοινωνία που έψαχνε την ενότητα,την ελπίδα και την αλληλεγγύη.

Έτσι,εμφανίστηκε κάποιος άλλος.Νέος και διαφορετικός,σίγουρα όχι και αντισυστημικός.Σίγουρα ναι όμως οραματιστής και ελπιδοφόρος.Κατάφερε να σαγηνεύσει τους νέους και τους παλιούς μιλώντας για διαφορετικά πράγματα όπως ιδανικά και αξίες,οράματα και αρχές.Τους κέρδισε γιατί μίλησε στην καρδιά τους,όχι στο μυαλό τους για να κερδίσει απλώς μια εκλογική αναμέτρηση.Ηγήθηκε για 3 σχεδόν χρόνια.Ήταν ριζοσπάστης;

Η αλήθεια είναι πως όχι.Δεν χρειαζόταν να είναι.Σε μια κοινωνία που μαστίζεται από την διχόνοια,από το μίσος και τον ρατσισμό,σε μια χώρα που έναν αιώνα μετά τον εμφύλιο σπαραγμό της φαίνεται εξίσου διχασμένη,ο Κέννεντυ μίλησε και έπραξε για την ενότητα.Όχι την εξάλειψη της διαφορετικότητας μα την αποδοχή της.Μίλησε για την ελπίδα και κατάφερε να εμπνεύσει όλους τους ανθρώπους να παλέψουν για ανώτερα ιδανικά,να βγουν για λίγο έξω από τα όρια του εαυτού της και ατενίσουν τον κόσμο που έχουν γύρω τους.Μίλησε για την ειρήνη και κατάφερε να κερδίσει πολλές μάχες προς αυτόν τον σκοπό χωρίς να σκύψει το κεφάλι στο στρατιωτικό καταστημένο του Πενταγώνου.Έκανε λάθη;

Σίγουρα ναι.Κανένας άνθρωπος δεν είναι αλάθητος,πόσο μάλλον ένας πολιτικός.Θα ήταν λάθος όμως να τον κρίνουμε μόνο από αυτά.Απλά,δεν ήταν ένας συνηθισμένος πολιτικός.Δεν ήταν ο πολιτικός των focus group,των δημοσκοπήσεων,των τακτικισμών.Ήταν κάτι ανώτερο από αυτό.Έδειξε με την δράση του πως η πολιτική δεν είναι όλα αυτά που προανέφερα.Πολιτική σημαίνει να παλεύεις για ένα καλύτερο αύριο,να δίνεις δύναμη σε εκείνους που δεν έχουν,να μάχεσαι για τον άνθρωπο και για ανθρώπινες αξίες που είναι πολύ μεγαλύτερες από εσένα και τα όνειρά σου.Να μάχεσαι για τα όνειρα και τα οράματα τόσων γενεών που θέλουν από την καρδιά τους ένα έθνος όπως το ήθελαν και εκείνοι που έχυσαν το αίμα τους.Υπάρχει λόγος που 50 χρόνια μετά τον θυμόμαστε;

Ναι.Η κληρονομιά του μπορεί να μην είναι τόσο πλούσια σε πολιτικές πράξεις όπως θα θέλαμε να πιστεύουμε,όμως είναι πλούσια σε κάτι πολύ ανώτερο από αυτό.Στην έμπνευση που μπορεί να δώσει ένας άνθρωπος σε ένα ολόκληρο έθνος και λαό να βγουν από το καβούκι τους και να κάνουν αυτό τον κόσμο καλύτερο για τους επόμενους.Στην ελπίδα,όχι απλώς ότι τα πράγματα θα βελτιωθούν από μόνα τους,άλλα πως ο άνθρωπος είτε βρίσκεται στην Ουάσινγκτον είτε στη Μόσχα,είτε στην Αθήνα ή την Άγκυρα έχει μέσα του τον δυναμισμό να σπάσει τις αλυσίδες του και να παλέψει για τα ανθρώπινα ιδανικά ανεξάρτητα από οποιαδήποτε κατάσταση βρίσκεται.Τέλος,στην πίστη πως ο άνθρωπος που οφείλει να είναι το κέντρο της σκέψης μας και της πολιτικής,έχει την δύναμη να φτάσει ακόμη και στο φεγγάρι αν το θέλει.Έχει την δύναμη να εξαλείψει την φτώχεια,έχει την δύναμη να σπάσει τις έχθρες και να σταθεί για την ειρήνη και τους συνανθρώπους του όπου και αν βρίσκονται

Αυτό ήταν ο Κέννεντυ.Άνθρωπος με αδυναμίες,πολιτικός με ελαττώματα,οραματιστής που η κληρονομιά του έκανε τους ανθρώπους να πιστέψουν,να παλέψουν,να ελπίσουν για τα καλύτερα και τα ομορφότερα της ζωής και του κόσμου μας.Συμπυκνώνεται στην ομιλία του για την αποστολή του ανθρώπου στο φεγγάρι:'' εάν αυτή η κάψουλα της Ιστορίας μας διδάσκει το οτιδήποτε,τότε αυτό είναι πως ο άνθρωπος στην αναζήτησή του για γνώση και πρόοδο,είναι αποφασισμένος και δεν μπορεί να αποτραπεί. ''



Καλό ξημέρωμα!

Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013

Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2013

Οι εχθροί της δημοκρατίας


  Το πολιτικό μας σύστημα και οι εντόπιοι εκπρόσωποί του αρέσκονται να μιλούν και να κηρύττουν για την δημοκρατία που (δήθεν) έχουμε.Όταν κάποιος μάλιστα αμφισβητήσει αυτή την πολύ βολική για τους πολιτικάντηδες αντίληψη,θα παρατηρήσει μια έξαρση,μια ισχυρή ένσταση και θα χαρακτηριστεί μάλιστα ως εχθρός της δημοκρατίας.Λογικό,αφού τους χάλασε το καλοστημένο επικοινωνιακό παιχνίδι.

  Πως πρέπει να είναι ακριβώς μια δημοκρατία είναι μια αρκετά μεγάλη κουβέντα.Το πως όμως ΔΕΝ πρέπει να είναι μια δημοκρατία,το βιώνουμε στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα και υπάρχουν 3 βασικά θέματα που το πιστοποιούν.

#1  ΕΡΤ

 Ο δημόσιος ραδιοτηλεοπτικός φορέας που χρησιμοποιούσαν κατά κόρον οι κυβερνώντες για να εκπληρώνουν τα προεκλογικά και μετεκλογικά ρουσφέτια.Οι ίδιοι λοιπόν που υπήρξαν οι θεμελιωτές της διαφθοράς,της ρεμούλας και της μονόπλευρης ενημέρωσης αποφάσισαν εν μια νυκτί να κλείσουν την ΕΡΤ (για χάρη της τρόικα),να πετάξουν κυριολεκτικά στον δρόμο τους υπαλλήλους της και να κρατήσουν τους πιο πιστούς υπηρέτες τους για την ΔΤ.Έτσι,οι εργαζόμενοι ξεκίνησαν τον αγώνα τους και για όλο αυτό το διάστημα κράτησαν το κεφάλι τους ψηλά (και μάλιστα ποιοτικά!) μέχρι το χάραμα της 7ης Νοεμβρίου που τα πιόνια του συστήματος επενέβησαν για την...προάσπιση της νομιμότητας!!Παράξενο.Από την μια η κυβέρνηση ''παλεύει'' για την προστασία της δημόσιας περιουσίας όπως το ραδιομέγαρο της ΕΡΤ και από την άλλη ετοιμάζεται να την ξεπουλήσει και πάλι για...χάρη του δημοσίου συμφέροντος (πως βέβαια αυτό το δημόσιο συμφέρον ο καθένας το μεταφράζει όπως τον βολεύει είναι μια άλλη ιστορία).

#2 Πρόταση μομφής

 Χθες,ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης κατέθεσε πρόταση μομφής εναντίον της κυβέρνησης.Η απάντηση του Αντώνη Σαμαρά ήταν πως η δημοκρατία δεν φοβάται μομφές και τα λοιπά...Αλήθεια,από πότε ο πρωθυπουργίσκος της δεκάρας που εκλέχτηκε από την σακαταμένη εκλογική βάση της Νέας Δημοκρατίας και έγινε πρωθυπουργός χάρη στο εξίσου σακατεμένο ΠΑΣΟΚ,ταυτίζεται με την Δημοκρατία;Από πότε,ο οποιοσδήποτε αμφισβητεί την κυβέρνηση και τον θίασο που την στηρίζει,χαρακτηρίζεται ως εχθρός της σταθερότητας;Το τσίρκο που αρέσκεται να αυτοαποκαλείται κυβέρνηση,έχει φτάσει στο θλιβερό σημείο,όχι μόνο να θέλει ταυτιστεί με την νομιμότητα,την σταθερότητα και την δημοκρατία αλλά και να θέλει να διαγράψει κάθε μορφή αμφισβήτησης και σύντομα,ελεύθερης σκέψης.Ανεξαρτήτως του αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με τον Αλέξη Τσίπρα,του αναγνωρίζεται το δικαίωμα στην πρόταση μομφής.Όπως και σε κάθε πολίτη μιας ελεύθερης χώρας αναγνωρίζεται το δικαίωμα της αμφισβήτησης.Η κυβέρνηση προφανώς το φοβάται.Το φοβάται όπως φοβάται και την ελεύθερη σκέψη και την ελεύθερη βούληση.Τα φοβάται γιατί της χαλάνε τα σχέδια και ποδοπατούν το μέλλον της.Το τσίρκο πανικοβάλλεται και αποκαλύπτεται ο πραγματικός,αποτυχημένος του εαυτός.

#3 Πολίτες ή ψηφοφόροι/καταναλωτές;

  Το δίλημμα είναι ξεκάθαρο και διατυπώμενο από καιρό.Φαίνεται άλλωστε και στον καθημερινό λόγο που χρησιμοποιούν οι πολικάντηδες.Αναφέρονται στους πολίτες ως ψηφοφόρους,ψηφοφορικό σώμα,ανθρώπους με εκλογικά δικαιώματα και λοιπά επικοινωνιακά παιχνίδια που υποβιβάζουν τον πολίτη,απλώς σε ψηφοφόρο,σε χειροκροτητή.Ο πολίτης δεν έχει δικαιώματα,έχει μόνο δικαίωμα να ψηφίζει.Να αποφασίζει δηλαδή μια φορά στα...4 χρόνια και τον υπόλοιπο καιρό να βιώνει την καταστροφικότητα των λανθασμένων (και μοναδικών) αποφάσεών του.Πολύ απλά,υπολογίζουν τους πολίτες όταν τους χρειάζονται.Μάλιστα,με το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές,το δίλημμα γίνεται ακόμη πιο φανερό.Η παιδεία καταρρέει,το ΕΣΥ σταδιακά ισοπεδώνεται,ούτε λόγος για τον πολιτισμό και η λύση που πρότειναν τα λαμπρά μυαλά που μας κυβερνούν,είναι...να ανοίξουν τα καταστήματα τις Κυριακές.Κάποτε η ανοησία και το θράσος είχαν όρια.Τώρα,δεν υπάρχουν καν όρια!

Ο επόμενος στόχος λοιπόν είναι η συσκότιση του μυαλού και της ψυχής.Κάτι που έχει ήδη μπει σε εφαρμογή.Όπως πολύ σωστά έγραψε και ο φίλος blogger Λύσιππος,ας πολεμήσουμε το σκοτάδι ο καθένας όπως μπορεί.Αλλά ας το πολεμήσουμε!

Καλό βράδυ!

Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2013

Υπενθύμιση #3

'' Εάν οι καθημερινοί άνθρωποι έχουν μια απεριόριστη ικανότητα να κάνουν κακό,τότε μπορεί να έχουν και μια απεριόριστη δύναμη να κάνουν καλό. ''

Πλάτωνας

(Από το Classical Wisdom Weekly)

Καλό απόγευμα!

Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ:''Το μυθιστόρημα της βασιλικής δυναστείας της Ελλάδας''

Αλεξάνδρα Στεφανοπούλου-Εκδόσεις Φερενίκη

 

Ο θεσμός της μοναρχίας έχει καταρρεύσει στην χώρα μας από καιρό.Στις χώρες που υφίσταται έχει πλέον ρόλο διακοσμητικό,αντιπροσωπεύοντας απλώς μια ιστορική παράδοση.Οι διάφορες βασιλικές οικογένειες αποτελούν απολιθώματα και δεν αποτελεί εξαίρεση του κανόνα η ελληνική.


 Στο εν λόγω βιβλίο,η συγγραφέας επιχειρεί κάτι το παράτολμο.Να παρουσιάσει την ελληνική βασιλική δυναστεία ως μια απλή,παραδοσιακή οικογένεια με τα πάνω και τα κάτω της,τους δε μονάρχες ως καθημερινούς ανθρώπους που απλώς..τους έλαχε ένα βασιλικό στέμμα!

Λογοτεχνικά,το βιβλίο της Αλεξάνδρας Στεφανοπούλου κάνει μια αξιόλογη προσπάθεια.Παρουσιάζει βιογραφικά στοιχεία της ελληνικής βασιλικής δυναστείας,παραθέτει διάφορες ιστορίες από τον βίο του κάθε μέλους και διηγείται τις ζωές τους με τρόπο απλό και ύφος μυθιστορηματικό.Εάν αναφερόταν σε μια απλή ελληνική οικογένεια που περνάει μέσα από τις διάφορες ιστορικές φάσεις της χώρας,τότε θα ήταν ένα καλό εγχείρημα,όχι τέλειο ή επιβεβλημένης ανάγνωσης,αλλά σίγουρα ευχάριστο.Δυστυχώς όμως,δεν κάνει κάτι τέτοιο..

Αναφέρεται σε μια ξενόφερτη οικογένεια που (δυστυχώς) συνέδεσε την τύχη της με την νεώτερη ελληνική ιστορία και ως τέτοια οφείλει να αντιμετωπιστεί.Το βιβλίο βρίθει από ιστορικές ανακρίβειες,η συγγραφέας αγνοεί επιδεικτικά καταστροφικούς χειρισμούς των μοναρχών (όπως η πτώχευση της χώρας το 1893 που οφείλεται και στην αλαζονική ολιγωρία του Γεωργίου Α',κάτι το οποίο η συγγραφέας ούτε καν αναφέρει),ακολουθεί αστικούς μύθους της φιλοβασιλικής Δεξιάς χαρακτηρίζοντας τον Κωνσταντίνο Α' ως βασιλιά-στρατηλάτη(αγνοώντας και εδώ τον ρόλο του στην θλιβερή ήττα του 1897) ενώ δεν έχει καν το θάρρος να σταθεί στα γεγονότα του 1965 τα οποία προσπερνά με λίγες λέξεις.Για την δικτατορία δε και το κίνημα-οπερέτα του Κωνσταντίνου Β' και πάλι παρουσιάζεται μια εντελώς διαφορετική οπτική.Ανιστόρητη,ανούσια,ανώφελη.

Οφείλω όμως να αναγνωρίσω πως η συγγραφέας κάνει μια αξιότιμη προσπάθεια.Σκοπός της πιθανώς ήταν να παρουσιάσει την ανθρώπινη πλευρά των ελλήνων μοναρχών και να δώσει μια οικογενειακή υφή στην βασιλική δυναστεία.Δυστυχώς όμως,κάτι τέτοιο δεν μπορεί να σταθεί γιατί η ίδια η βασιλική οικογένεια δεν συμπεριφέρθηκε ποτέ ως κανονική και οι έλληνες μονάρχες κάθε άλλο παρά καθημερινοί άνθρωποι ήταν.Επιλογή τους ήταν άλλωστε.Συμπεριφέρθηκαν αυταρχικά ως ελέω θεού βασιλείς,ευθύνονται για εθνικές καταστροφές και είναι υπαίτιοι πολλών δεινών που θα είχαν αποφευχθεί αν φέρονταν με σύνεση και όχι με εγωπάθεια.

Σίγουρα δεν υπάρχει ανάγκη ούτε αγιοποιήσεων,ούτε και δαιμονοποιήσεων.Η Ιστορία,χωρίς φαλκιδεύσεις και καθοδηγήσεις,μιλάει από μόνη της.Στην συγκεκριμένη περίπτωση,είναι αμείλικτη.

'' Εάν η Ιστορία απογυμνωθεί από την αλήθεια,δεν μας μένει τίποτα περισσότερο από ένα μάταιο και ασύμφορο παραμύθι'' - Πολύβιος

Καλό απόγευμα!


Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2013

Ποιος κυβερνάει την Ελλάδα;

Μια ερώτηση που είχε κάνει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Μια ερώτηση που επανέλαβε λίγο αργότερα ο Γεώργιος Παπανδρέου.
Μια ερώτηση που κυριαρχεί και η απάντηση ξεπροβάλλει.

Είναι ο φόβος.

Ζεις και αναπνέεις,κοιμάσαι και ξυπνάς σε μια χώρα που στην κυριολεξία δεν ξέρεις τι σε περιμένει το επόμενο πρωί.Σε μια χώρα που πλέον δεν εγγυάται ούτε το μέλλον σου,σταδιακά διαγράφει το παρελθόν σου και επόμενος στόχος είσαι εσύ.Είμαστε εμείς.

Τις τελευταίες μέρες,έλαβε χώρα από τα ΜΜΕ μια εκστρατεία καταδίκης της βίας από όπου και αν προέρχεται.Φυσικά,οι θιασώτες των τηλεοπτικών δικαστηρίων δεν δυσκολεύτηκαν καθόλου να καταδικάσουν την βία σε κάθε της μορφή.

Σε κάθε της μορφή; Μάλλον όχι.

Δυσκολεύονται να καταδικάσουν την βία της ανεργίας που τσακίζει τις ζωές εκατοντάδων χιλιάδων συμπολιτών μας εδώ και χρόνια.
Δυσκολεύονται να καταδικάσουν την βία της εξαθλίωσης που βιώνει σχεδόν κάθε ελληνικό νοικοκυριό όλο και εντονότερα.
Δυσκολεύονται να καταδικάσουν την βία της νέας φορολογίας που οδηγεί κάθε μέρα όλο και περισσότερους συνανθρώπους μας στην απόγνωση.
Δυσκολεύονται να καταδικάσουν την βία της τρομοκρατίας που χρησιμοποιούν οι ίδιοι σε κάθε περίσταση που βολεύει τα συμφέροντά τους.

Το να καταδικάσεις την ηθική διάσταση της βίας είναι το μόνο εύκολο γιατί έτσι βλέπεις μονάχα τη μία όψη του νομίσματος και πιθανότατα αυτή που σε βολεύει περισσότερο.Υπάρχει όμως η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στη βία και στην αντίσταση στη βία.

Πρόσφατα γιορτάσαμε την επέτειο του ΟΧΙ.Κάποιος που θα καταδίκαζε την βία από όπου και αν προέρχεται,θα καταδίκαζε απλά και την αντίδραση των Ελλήνων μαχητών που κλήθηκαν να υπερασπίσουν τον ίδιο τους τον τόπο.Θα καταδίκαζε ύστερα ολόκληρη την Εθνική Αντίσταση και το αποκορύφωμά της,την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου.Φυσικά,θα υπέπεφτε σε ένα τραγικά ιστορικό λάθος.

Η καταδίκη της βίας πολύ απλά βολεύει αυτούς που την προκαλούν και την υποθάλπτουν.Είναι εύκολο οι μνημονιακοί θιασώτες να καταδικάσουν (υποκριτικά) την βία γιατί είναι πρώτα εκείνοι που την δημιουργούν.Είναι καλό όμως να θυμόμαστε πως η αντίσταση στην βία δεν είναι βία και δεν προϋποθέτει βίαπρόκληση βίας σε οποιαδήποτε μορφή της είναι το εφαλτήριο του φασισμού.Το μεγαλύτερο παράδειγμα γι'αυτό είναι η ίδια μας η χώρα που η βία της μνημονιακής πολιτικής γέννησε και υπέθαλψε τη βία των νεοναζιστών.

Παράλληλα όμως,αυτή η βία έγινε μπούμεραγνκ όταν δύο συνάνθρωποί μας έχασαν τη ζωή τους.
Το ανοσιούργημα του φασισμού υποστηρίζει την ανωτερότητα μερικών εις βάρος άλλων.Είτε όμως μας αρέσει είτε όχι,είτε το πιστεύουμε είτε όχι,το αίμα όλων(είτε Αριστερών είτε Δεξιών) είναι και παραμένει ακριβώς το ίδιο.Πόσο μάλλον όταν χύνεται με τον ίδιο τρόπο από ένα κοινό οπλισμένο χέρι γεμάτο μίσος...

Ο φασισμός τελικά δεν τρώει μονάχα τα παιδιά των άλλων,αλλά και τα δικά του.Δύο αθώες νεαρές ψυχές μεγαλώνουν τη λίστα των νεκρών σε έναν τόπο που βυθίζεται στην παράνοια.Μέσα σε όλο αυτό το σκοτάδι,ας υπενθυμίσουμε στον εαυτό μας πως η μεγαλύτερη νίκη του φασισμού(ναι,από όπου και αν προέρχεται καθώς δεν έχει πλέον ιδεολογικό πρόσημο)δεν είναι να εγκαθιδρυθεί ως πολιτικό ή οικονομικό σύστημα.Η μεγαλύτερη νίκη του είναι να χάσουμε την ανθρωπιά μας.Ας παλέψουμε να την χτίσουμε ξανά!

Καλό βράδυ!

Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2013

Μια υπενθύμιση από τους Στωικούς..

'' Η ελευθερία εξασφαλίζεται όχι από την εκπλήρωση των επιθυμιών των ανθρώπων αλλά από την αφαίρεση των επιθυμιών. ''

Τροφή για σκέψη ίσως ;


Καλό απόγευμα!










(Φωτογραφία από τον ιστότοπο Classical Wisdom)

Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2013

Η ''δύση'' της Χρυσής Αυγής;

Εμφανίστηκε στις ζωές μας απότομα ενώ παρακολουθούσε πάντα από το παρασκήνιο.Της δώθηκε δύναμη.Πολιτική αναγνώριση και κάλυψη.Τα οποία χρησιμοποίησε και εντέλει επέβαλε!Έπαιξε ένα θέατρο για να καλυφθεί.Βροντοφώναξε για αίμα και τιμή και τελικά,το ένα από αυτά τα δύο στοιχεία,φαίνεται πως θα τη νικήσει.

Το κόμμα της Χρυσής Αυγής κατάφερε να συμπυκνώσει στον ύψιστο βαθμό τα χειρότερα χαρακτηριστικά του πολιτικού συστήματος του οποίου δηλώνει εχθρός...

Έπαιξε ''μπάλα'' στο στάδιο της πολιτικής με 3 βασικούς παίκτες:
Τον λαϊκισμό,την προπαγάνδα και τον καιροσκοπισμό.

Τρία βασικά στοιχεία που της εμφύσησε ο ιδεολογικός της πατέρας  και οι εντόπιοι αποδέκτες του.

Ο Αδόλφος Χίτλερ βρέθηκε στην κατάλληλη εποχή για να καλλιεργήσει την βλακώδη και συνάμα απάνθρωπη ιδεολογία του.Οποιοσδήποτε νοήμων άνθρωπος διαβάσει χωρία ιδεολογικών αποχρώσεων στο ''Mein Kampf'' θα καταλάβει πως το όλο ιδεολογικό σύστημα του Χίτλερ και ό,τι αυτό συνεπάγεται,στηρίζεται απλώς σε αυταπόδεικτες υποθέσεις χωρίς καμία επιστημονική,νοητική,πνευματική ή πολιτιστική στήριξη.Aπλά...θεωρούνται δεδομένες (τουλάχιστον για τον ίδιο).

Πώς όμως κατάφερε από απλός δεκανέας που κατέληξε στην φυλακή να γίνει Καγκελάριος της Γερμανίας κερδίζοντας τις εκλογές;

Η Ιστορία είναι ήδη γνωστή (κάτι στο οποίο συνέβαλε και η άνοδος της Χρυσής Αυγής,προφανώς άθελά της).Ολόκληρες μάζες ανέργων,μια ισοπεδωμένη οικονομία,ένα χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα και μια πληγωμένη υπερηφάνεια.Με λίγα λόγια,μια χώρα που ήταν ο εξαθλιωμένος από όλες τις μεριές πληβείος της Ευρώπης.Υπήρχε λοιπόν καταλληλότερο πεδίο για κάποιον που μιλούσε για εθνικισμό;Για οικονομική ανάταση;Για ένα νέο πολιτικό σύστημα;Για εκδίκηση;Για τα συμφέροντα της Γερμανίας να είναι πάνω από όλους και όλα(εκτός φυσικά από τον εαυτό του);

Έτσι,με θεατρινισμούς,βία και προπαγάνδα,κατάφερε να κερδίσει τις εκλογές και η συνέχεια είναι γνωστή.Το ιστορικό αυτό εκλογικό αποτέλεσμα όμως έχει και άλλο ένα στοιχείο:βάσει ανάλυσης,φαίνεται πως το μεγαλύτερο κομμάτι ψηφοφόρων του Χίτλερ ήταν οι απογοητευμένοι και οι άνεργοι σε αντίθεση με τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα που τα ποσοστά που έλαβε ήταν πενιχρά.

Βλέπει λοιπόν κανείς πως οι ομοιότητες με την δική μας πραγματικότητα είναι εξοργιστικά πολλές.Η Χρυσή Αυγή χρησιμοποιεί πάνω κάτω τα ίδια όπλα:τον πατριωτισμό,την αντισυστημικότητα και την υποκριτική προσύλωση σε ανθρώπινες αξίες.

1.Ο πατριωτισμός των Χρυσαυγιτών παρουσιάζεται κυρίως ως πατριωτισμός ενώ στην ουσία είναι εθνικισμός.Η ιδεολογική τους βάση δεν στηρίζεται στην αγάπη για την Ελλάδα και τα πολιτιστικά της στοιχεία,ούτε στο αθάνατο ελληνικό πνεύμα(άλλωστε η πνευματική καλλιέργεια είναι ο μόνιμος εχθρός του φασισμού).Είναι δύσκολο να τους φανταστούμε να μελετούν Σωκράτη,Πλάτωνα,Αριστοτέλη,Σοφοκλή,Δημοσθένη,Αισχύλο,Γεώργιο Πλήθωνα,Αδαμάντιο Κοραή,Ρήγα Φεραίο,Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο και πάρα πολλούς άλλους γιατί πολύ απλά το ιδεολογικό και πολιτικό τους φάσμα θα ισοπεδωθεί συμπαρασύροντας τις σαθρές ιδέες τους.Αντίθετα,στηρίζουν τα εθνικιστικά τους στοιχεία στον...Ιωάννη Μεταξά.Ξεχνούν φυσικά πως ο Ιωάννης Μεταξάς φέρθηκε με εθνική ευθύνη μονάχα μετά την 28η Οκτωβρίου 1940(κάτι σαν τον Ιωσήφ Στάλιν που μετά την αντίστασή του στις ναζιστικές στρατιές σχεδόν αγιοποιήθηκε,φυσικά οι Χρυσαυγίτες στάζουν φαρμάκι για τον ίδιο,αγνοώντας βέβαια πως οι τακτικές που χρησιμοποίησε πριν και κατά την διάρκεια του πολέμου και το παιχνίδι που του έπαιξε η Ιστορία είχαν αρκετές ομοιότητες με εκείνα του Μεταξά).Πριν δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένας στυγνός δικτάτορας χωρίς το παραμικρό ίχνος αγάπης και πίστης στον ελληνικό λαό και την Ελλάδα.Ο Μεταξάς είχε πίστη και αγάπη μονάχα στον βασιλιά και στα συμφέροντά του,τα οποία (κατά δική του ομολογία στα απομνημονεύματά του την εποχή που η χώρα βάδιζε προς τον Εθνικό Διχασμό) δεν θα δίσταζε να τα βάλει ακόμη και πάνω από το εθνικό και λαϊκό συμφέρον!

2.Για να προσελκύσουν ψήφους μέσα σε ένα καταρρέων πολιτικό σύστημα,δεν θα μπορούσαν παρά να εμφανιστούν ως αντισυστημικοί.Θα κήρυτταν τον πόλεμο στα κανάλια και τα ΜΜΕ (που ο ρόλος αρκετών από αυτών αμφισβητείται τον τελευταίο καιρό και όχι άδικα),θα πουλούσαν τσαμπουκά στα μέλη του πολιτικού συστήματος και θα παρουσιάζονταν στους πολίτες ως οι αυτόκλητοι σωτήρες που ήρθαν για να μας απαλλάξουν από τους πολιτικούς μας δυνάστες.Θα ήταν αδιαμφισβήτητα ένα ωραίο έργο αν παιζόταν στον κινηματογράφο,στην πραγματικότητα όμως δεν κράτησε και πολύ γιατί μπάζει από παντού.Οι πρόσφατες έρευνες του ΣΔΟΕ στα ταμεία της Χρυσής Αυγής έδειξαν πως δεν είναι και τόσο αντισυστημική όσο θέλει να φαίνεται.Ας μην ξεχνάμε,επίσης,πως οι στοχευμένες επιθέσεις των ταγμάτων εφόδου χτυπούν τους...''πραγματικούς'' εχθρούς της Ελλάδας,δηλαδή τους πλανόδιους μικροπωλητές και τους μετανάστες που έρχονται εδώ για να βρουν μια καλύτερη ζωή.
Η αντισυστημικότητα της Χρυσής Αυγής είναι σαν την οικονομική ανάπτυξη που θα φέρει το Μνημόνιο:όλοι έχουμε ακούσει γι'αυτήν,μα δεν διαπιστώνεται από πουθενά!

3.Καλοί χριστιανοί,φιλάνθρωποι και πάνω απ'όλα,δημοκράτες.Αλήθεια,διάβασαν καθόλου το Ευαγγέλιο ή τους τύφλωσε η υπερβολική χριστιανοσύνη και δεν είδαν αυτό το ''Αγάπατε άλληλους'' ή μήπως εκείνο το ''Μην κρίνετε ίνα μην κριθήτε'';Έχουν άραγε ιδέα από τους Πατέρες;Έχουν άραγε ιδέα από αυτό που είπε ο Άγιος Λουκάς:η Βασιλεία των Ουρανών βρίσκεται μέσα ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ;Η απάντηση είναι μάλλον ένα βροντερό όχι.Άλλωστε,αφού δεν αποδέχονται κανέναν ξένο γιατί αποδέχονται (τουλάχιστον στα λόγια) τον Ιησού Χριστό που δεν ήταν Έλληνας αλλά Ισραηλίτης;Γιατί προχωρούν σε πράξεις με κοινωνικό πρόσημο δείχνοντας το ''ενδιαφέρον'' τους για την κοινωνία,στα μετόπισθεν όμως δυναμιτίζουν τα θεμέλιά της και διατηρούν μια ρητορική μίσους που μόνο την κοινωνία και τους ανθρώπους δεν υπηρετεί;Γιατί παρουσιάζονται ως δημοκρατές εκείνοι που η συμπεριφορά τους είναι κάθε άλλο παρά δημοκρατική;Γιατί εναντιώνονται στο πολιτικό σύστημα όταν στην ουσία είναι παιδιά του είτε το αποδέχονται είτε όχι;Για έναν απλούστατο λόγο.Πολύ απλά αποζητούν αυτό που το πολιτικό σύστημα (το οποίο κατηγορούν) καθιέρωσε:την εύκολη ψήφο μέσω της δημαγωγίας.Παρουσιάζουν μια εικόνα που δεν υφίσταται,μόνο και μόνο για να χαϊδέψουν τα αυτιά των πολιτών,μόνο και μόνο για να παρουσιαστούν σαν κομμάτι τους,μόνο και μόνο για να ταυτιστούν.Με απώτερο σκοπό το ''καύσιμο'' του φασισμού:την εξουσία και την απόλυτη κατάκτησή της.

Εύχομαι να μην κούρασα.Σκοπός μου απλώς ήταν να καταλάβουμε και να εμπεδώσουμε βαθιά κάποια πράγματα που όλοι οι πολίτες οφείλουμε να ξέρουμε απέναντι σε ένα τέρας που θρέψαμε είτε με την ψήφο μας είτε με την ανοχή μας.Θυμηθείτε πως μια μέρα η Ιστορία θα μας χτυπήσει την πόρτα και θα είναι αμείλικτη.Οφείλουμε λοιπόν να την κοιτάξουμε στα μάτια και να την αντιμετωπίσουμε στα ίσια.

Για την Χρυσή Αυγή δεν θα προσθέσω τίποτε άλλο,θα το κάνει ο Αλμπέρ Καμύ:''αγαπάω πολύ την πατρίδα μου για να είμαι εθνικιστής''.

Καλό βράδυ!

Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013

Απρόσμενη αφορμή για σκέψεις..

Μια απρόσμενη αφορμή για σκέψεις ήρθε από μια εξίσου απρόσμενη τηλεοπτική διαφήμιση ταινίας τρόμου.Πρόκειται για την ταινία ''Το κάλεσμα'' που βασίζεται σε μια πραγματική ιστορία(σύμφωνα τουλάχιστον με τους δημιουργούς) ενός ζευγαριού ερευνητών μεταφυσικών φαινομένων.Για να μην πολυλογώ,ατμοσφαιρική ταινία με αρκετά τρομακτικά(έως φρικιαστικά) στοιχεία...

Προσωπικά,θεωρώ τις ταινίες τρόμου ανούσιες(με εξαίρεση ίσως εκείνες του Χίτσκοκ).Δεν ξέρω αν σε αυτό συμβάλλουν και οι ''τραυματικές'' εμπειρίες που είχα στο παρελθόν,μα πιστεύω πως είναι γελοίο να μπαίνει στον κόπο ένας ολόκληρος στρατός ανθρώπων για να δημιουργήσει κάτι με μοναδικό σκοπό ένα και μοναδικό συναίσθημα.Στο ίδιο μήκος κύματος βρίσκονται και οι χαζοκωμωδίες που έχουν και πάλι μοναδικό τους σκοπό να σε κάνουν να γελάσεις.

Το θέμα όμως είναι το εξής:εκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρο τον πλανήτη θα τρέξουν στις κινηματογραφικές αίθουσες και θα πληρώσουν για να παρακολουθήσουν ένα ατμοσφαιρικό-τρομακτικό θέαμα με αρκετά στοιχεία φρίκης που αποτελεί και αληθινή ιστορία(ένα στοιχείο που ΠΑΝΤΑ προσθέτει περισσότερο τρόμο αν το αποδεχτούμε ως πραγματικό).Όλα αυτά λοιπόν,για ένα αίσθημα τρόμου,για μερικές σοκαριστικές σκηνές και σίγουρα,αρκετούς εφιάλτες!

Έχουμε όμως αναρωτηθεί,αν κοιτάξουμε λίγο γύρω μας,μήπως θα τρομάξουμε περισσότερο από την πραγματικότητα που μας περιτριγυρίζει παρά από μια απλή ταινία τρόμου;

Δεν είναι τρομακτικό το γεγονός πως έχουμε πλέον αποξενωθεί τελείως ως άνθρωποι;

Δεν είναι τρομακτικό το γεγονός πως έχουμε απωλέσει οριστικά την ανθρωπιά μας;

Δεν είναι τρομακτικό το γεγονός πως έχουμε μετατραπεί σε απόλυτες μηχανές κατανάλωσης;

Δεν είναι τρομακτικό το γεγονός πως ενώ εμείς καταναλώνουμε σαν τρελοί,άλλοι άνθρωποι ψάχνουν στα σκουπίδια για μια μπουκιά φαγητό;

Δεν είναι τρομακτικό το γεγονός πως έχουμε γαντζωθεί από τις τηλεοράσεις και έχουμε καρφωθεί στους καναπέδες περιμένοντας από άλλους να μας υποδείξουν τις ζωές μας;

Δεν είναι τρομακτικό το γεγονός πως αφήνουμε την κάθε μέρα της ζωής μας να περνάει αδιάφορα περιμένοντας μοιρολατρικά κάτι να συμβεί για να μας βγάλει από την ρουτίνα μας;

Δεν είναι τρομακτικό το γεγονός πως θεωρούμε ότι είμαστε αθάνατοι και ζούμε αναλόγως αδιαφορώντας για τον κόσμο και τις επόμενες γενιές που θα έρθουν αρκεί εμείς να περνάμε καλά;

Εντέλει,εφόσον επιδιώκουμε τον επι πληρωμεί τρόμο για ένα κομμάτι της διασκέδασής μας (και είναι απολύτως κατανοητό αυτό) γιατί ορισμένες φορές επιλέγουμε να στρέψουμε αλλού το βλέμμα μας από την άσχημη πραγματικότητα;

Δεν θέλω να παρεξηγηθώ.Δεν κριτικάρω κανέναν για τις επιλογές του,ούτε κηρύσσω σταυροφορία ενάντια στον τρόμο καθώς είναι και αυτό ένα ανθρώπινο συναίσθημα.Αυτό που απλώς θέλω να τονίσω είναι το εξής:αν αντί να συσσωρεύουμε εκούσια εκατομμύρια εκατομμυρίων γύρω από την βιομηχανία του τρόμου,δεν θα ήταν καλύτερο να τα χρησιμοποιήσουμε για να καταπολεμήσουμε καταστάσεις που είναι πολύ πιο τρομακτικές από αυτήν;Δεν θα ήταν καλύτερο να χτυπήσουμε τον φόβο στις ρίζες του αντί να τον επιδιώκουμε πλασματικά και να κρυβόμαστε από αυτόν στην πραγματικότητα;

Ελπίζω να μην έγινα μηδενιστής.Ο σκοπός μου είναι απλώς να επεξεργαστούμε κάποια πράγματα για την πραγματικότητά μας και να τα αντιμετωπίσουμε ευθέως.Άλλωστε,στις ταινίες τρόμου είμαστε απλοί θεατές,δεν μπορούμε να πολεμήσουμε τον φόβο.Ας τον πολεμήσουμε λοιπόν στην πραγματικότητα,στην οποία δεν είμαστε οι θεατές αλλά οι πρωταγωνιστές!

Καλό ξημέρωμα!


Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2013

Μια υπενθύμιση...

''Η ελευθερία βρίσκεται στην βέβαιη κατοχή εκείνων που έχουν το θάρρος να την υπερασπιστούν''.

Περικλής

Απλά,λιτά και απέριττα...

Καλό ξημέρωμα!

Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013

''Η Δημοκρατία πέθανε''

Πολλές φορές,οι λέξεις όσο πλούσιες και να είναι,δύσκολα μπορούν να εκφράσουν το ανθρώπινο συναίσθημα,την ηθική κατάντια,τον ψυχικό αποτροπιασμό απέναντι σε αυτό που συνέβη στον συνάνθρώπο μας,Παύλο Φύσσα.

Σχολιάζοντας το γεγονός,ένας αναγνώστης στη γαλλική Liberation έγραψε ως σχόλιο τον τίτλο του σημερινού άρθρου.

Πολλά  ερωτήματα,σύγχυση,χάος,οδύνη,θλίψη,άρνηση...
Δεν έπεσα από τα σύννεφα.Έχω πέσει από καιρό όταν έβλεπα ήδη το φαινόμενο.Όταν άκουγα απλούς ανθρώπους της καθημερινότητας να λένε πως θα ψηφίσουν Χρυσή Αυγή έτσι,για εκδίκηση(λες και οι ίδιοι ήταν αμέτοχοι τόσα χρόνια στο πολιτικό πλιάτσικο μέσω της ψήφου ή της σιωπής).Όταν έβλεπα δικούς μου ανθρώπους να ακολουθούν το ίδιο σκεπτικό της ψευτομαγκιάς.Όταν έβλεπα ακόμη και ανθρώπους που έζησαν Κατοχή και Χούντα να ακολουθούν τον ίδιο δρόμο και τους το χτύπαγα πως εκείνοι πρώτοι θα έπρεπε να την καταδικάσουν μα η απάντηση ήταν πως ''δεν έχουν καμία σχέση με το ναζισμό,αυτοί θα τους σπάσουν στο ξύλο,θα τους τρίξουν τα δόντια,δεν τους είδες άλλωστε που κάνουν και φιλανθρωπίες;''

''Οι Έλληνες τρελάθηκαν'' σημειώνει εύστοχα ο ίδιος σχολιαστής στη Liberation.Τρελάθηκαν ή τους τρέλαναν;Ίσως λίγο και από τα δύο...

Χάσαμε τον εαυτό μας,χάσαμε την ταυτότητά μας,χάσαμε την ψυχή μας.Τα ξεπουλήσαμε για λίγα σπίτια και αυτοκίνητα,για μερικά καταναλωτικά δάνεια,για ελάχιστες μετοχές και για μπόλικο lifestyle και όταν τα είδαμε όλα αυτά να γκρεμίζονται,όταν είδαμε τους πολιτικούς που εμπιστευτήκαμε για κάτι παραπάνω(όπως ένας διορισμός στο Δημόσιο) να μας γυρίζουν την πλάτη,να μας καταδικάζουν, αποφασίσαμε να πάρουμε εκδίκηση.

Βρέθηκαν άλλωστε και οι κατάλληλοι γι'αυτό.Αυτοί που το έπαιζαν πατριώτες,φιλάνθρωποι,καλοί χριστιανοί και αντιμνημονιακοί βγήκαν μπροστά.Με μια ρητορική μίσους,κήρυξαν σταυροφορία ενάντια στο πολιτικό σύστημα(αγνοώντας βέβαια ότι είναι παιδιά του ίδιου) και εμείς,στο πνεύμα της εκδίκησης,ακολουθήσαμε.Ξεχάσαμε όμως το βασικό:η εκδίκηση αφήνει παντού το στίγμα της,ακόμα και στον εκδικητή...

Δυστυχώς,ακόμη και στους αθώους.Ακόμη και σε εκείνους που στέκονταν ενάντια με την στάση τους στον παρελαύνοντα φασισμό.Το πλήρωσαν.Με το αίμα τους.

Η εκδίκηση λοιπόν απέτυχε.Τώρα τι ακολουθεί;Η εθνική συνενόηση που βροντοφωνάζουν τα κανάλια;Η βία στη βία του φασισμού ή μήπως να βγει η Χ.Α. εκτός νόμου;

Τι θα ωφελήσουν όλα αυτά πλέον που είναι αργά;Δεν μπορώ να κηρύξω καμία επανάσταση,ούτε να διαλαλώ πράγματα μόνο και μόνο για να ενισχύσω την δημοσιότητα του ιστοτόπου μου και να υπερηφανεύομαι ως αγωνιστής που δεν είμαι(υπάρχουν άλλοι χιλιάδες φορές καλύτεροι από εμένα).

Εγώ ένα πράγμα μονάχα θέλω να ζητήσω από εσάς που θα διαβάσετε τις σκέψεις μου.Μην ακολουθήσετε τον μαύρο φασισμό στο βρώμικο παιχνίδι της βίας που πουλάει.Μην μπείτε στην απάνθρωπη αυτή λογική του κύκλου της έντασης.Ας μην αντιμετωπίσουμε το σκοτάδι με περισσότερο σκοτάδι αλλά με φως.Το φως της καθημερινής αντίστασης ακόμη και στο παραμικρό φαινόμενο φασισμού.Το φως της εξάλειψης κάθε φασιστικής λογικής και νοοτροπίας με όπλα την πνευματική καλλιέργεια,τον πολιτισμό και την ιστορική μνήμη.Το φως της πραγματικής παιδείας και της ανθρωπιάς για να γκρεμιστεί κάθε νοητικό φρούριο του φασισμού στα μυαλά των ανθρώπων.Το φως όλων εκείνων που στάθηκαν ενάντια στο φασισμό και το νίκησαν δίνοντας ακόμη και τη ζωή τους.

Αυτή την χάρη σας ζητώ μονάχα.Να τσακίσουμε τον φασισμό από τις ρίζες του ποδοπατώντας κάθε λογική,κάθε ιδέα,κάθε σκέψη που τον υποθάλπτει και τον προάγει,είτε γύρω μας είτε ακόμη και μέσα μας.Με όπλο το πνεύμα(με ό,τι αυτό συμβολίζει και σημαίνει) ενάντια στην φασιστική ιδεολογία της δύναμης και της επιβολής.Μόνο έτσι μπορεί να ηττηθεί οριστικά.Ο φασισμός άλλωστε είναι καταδικασμένος να ηττηθεί.

''Η Δημοκρατία πέθανε'' έγραψαν στη Liberation.Ώρα να ξαναγεννηθεί,συμπληρώνω εγώ!

Καλό ξημέρωμα και να είστε όλοι καλά!

Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013

Κάτι παραπάνω από μια πλατεία...

Όπως θα μάθατε,με απόφαση του δήμου Αθηναίων,η πλατεία Θησείου μετονομάστηκε σε πλατεία Ζακλίν ντε Ρομιγί προς τιμή της μεγάλης γαλλίδας φιλολόγου και ελληνίστριας.

Ακολούθησαν τα γνωστά.Εκδήλωση με σημαίνουσες παρουσίες,πομπώδεις δηλώσεις,κάμερες,αναφορά στα δελτία ειδήσεων.Μα η ουσία;

Σε αυτό τον τόπο,συνήθως για να τιμήσουμε ή να υπενθυμίσουμε στον εαυτό μας τις μεγάλες προσωπικότητες της εθνικής και της παγκόσμιας σκηνής,''βαφτίζουμε'' δρόμους,πλατείες και πάρκα.Έτσι,για να μνημονεύουμε εκείνους που αφιέρωσαν την ζωή τους σε έννοιες,αξίες και ιδέες πολύ μεγαλύτερες από εμάς τους ίδιους,δίνουμε το όνομά τους σε..πλάκες,ντουβάρια και τσιμεντόλιθους!!

Δεν μου αρέσει να γίνομαι αρνητικός αλλά αλήθεια,πόσοι άνθρωποι(και κυρίως νέοι)θα γνωρίζουν έστω και τα βασικά για την Ρομιγί;Έστω,αν γνωρίζουν τα βασικά,πόσοι από αυτούς θα έχουν μελετήσει κάποιο βιβλίο της ή θα έχουν την ελάχιστη εξοικείωση με το έργο ζωής της;Πολύ φοβάμαι πως μετριούνται στα δάχτυλα..

Μην παρεξηγείτε τον τόνο μου,αυτό που απλώς θέλω να επισημάνω είναι ίσως το βασικότερο πρόβλημα της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας:η επιφανειακή προσέγγιση των πάντων!

Αποτελεί άραγε δείγμα τιμής για έναν άνθρωπο που αφιέρωσε τη ζωή του στη πολιτιστική κληρονομιά μιας χώρας,να δίνεται απλώς το όνομά του σε μια πλατεία και αυτό να είναι όλο;Εάν η πολιτεία,κόπτεται τόσο πολύ για το έργο της Ρομιγί ώστε να φτάσει στην απόδοση τιμής που έφτασε,γιατί δεν ανέξειδε το έργο της ίδιας στους εκπαιδευτικούς οργανισμούς,στις δημόσιες βιβλιοθήκες,στα σχολεία ή στα πανεπιστήμια;

Έχοντας περάσει ο ίδιος από αυτά που ανέφερα,το όνομα της Ζακλίν ντε Ρομιγί δεν υπάρχει ούτε σε απόκομμα σελίδας,πόσο μάλλον σε βιβλίο ενώ δεν γίνεται καμία απολύτως (έστω μικρή) αναφορά στην ίδια ή το έργο της.Είναι αν μη τι άλλο υποκρισία να τιμούμε τους ανθρώπους που αγάπησαν τον πολιτισμό μας όσο λίγοι βαφτίζοντας πράγματα άψυχα στο όνομα της τιμής ενώ το μεγαλείο,την ουσία και την δυναμική της κληρονομιάς τους τα πετάμε στα σκουπίδια της αφάνειας.

Λίγο πολύ το ίδιο δεν έγινε και με τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004;Ξοδεύτηκαν σχεδόν 4 δις. από τα χρήματα των φορολογουμένων για δύο βραδιές,την τελετή έναρξης και λήξης,που με τόση ομορφιά μας υπενθύμισαν το αιώνιο φως του ελληνικού πολιτισμού,την ταυτότητά μας και τον προορισμό μας ώστε με το πέρας της διοργάνωσης να τα ξεχάσουμε και να τα επιστρέψουμε στα σκονισμένα χρονοντούλαπα προς περιστασιακή βρώση της εθνικής μας ''υπερηφάνειας''...

Με στεναχωρεί αυτή η επιφανειακή προσέγγιση των πραγμάτων που πολλές φορές βγαίνει και από μέσα μας(χωρίς να εξαιρώ φυσικά τον εαυτό μου).Είναι σαν ένα παχύ στρώμα ομίχλης που κρύβει το φως του ήλιου από τα μάτια μας.Το χειρότερο όμως δεν είναι ότι το κρύβει αλλά ότι δεν κάνουμε καμία προσπάθεια να απομακρύνουμε την ομίχλη και να το δούμε.

Μήπως θα ήταν καλύτερο για εμάς,για την Ελλάδα και για τις γενιές που θα έρθουν να σηκώσουμε το κεφάλι μας ψηλά και να ατενίσουμε τον ήλιο;Μην ξεχνάτε αυτό που έγραψε ο Παλαμάς:θα μας δικάσουν οι αγέννητοι και οι νεκροί!

Καλό ξημέρωμα!

Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013

''Εις εαυτόν'' Β'

Ολοκληρώνοντας και το δεύτερο τόμο του Μάρκου Αυρηλίου,οι αρχικές μου εντυπώσεις παραμένουν ως έχουν.

Με λόγια απλά και κατανοητά,ο Μάρκος Αυρήλιος καταφέρνει να συγκεντρώσει αποστάγματα σοφίας,χρήσιμα στην καθημερινότητά μας και κατά συνέπεια στην ίδια μας την ζωή.

Προσεγγίζοντας θέματα σκληρά όπως ο θάνατος,''χτυπάει'' κατευθείαν στην σαθρότητα που επικρατεί στη σημερινή ανθρώπικη σκέψη.Παράλληλα,διατηρεί την απέχθειά του απέναντι σε εκείνους που παλεύουν για την υστεροφημία τους(πιθανότατα χωρίς να την αξίζουν) και γράφει για την καλοσύνη(που πρέπει να διατηρείται απέναντι σε όλους και όλα όπως τονίζει),για την σχέση του ανθρώπου με τη φύση,για το δίκαιο και την αλήθεια και φυσικά για το ίδιο το άτομο και την κοινωνία.

Είναι δύσκολο να σχολιάσει κανείς ένα τέτοιο έργο.Ένα έργο που δεν έχει εξάρσεις,δεν έχει υποκριτικό ή επιτηδευμένο ύφος αλλά αποτελεί απλώς το σύνολο των σκέψεων ενός ιδιαίτερου ανθρώπου που έφθασε στο μεγαλύτερο αξίωμα της εποχής του και κατάφερε να διατηρήσει την ευδαιμονία της ψυχής του.

Ένας άνθρωπος που τονίζει και επιμένει στις θεμελιώδεις(και ξεχασμένες) αλήθειες της ζωής χωρίς να γίνεται παρωχημένος μα διατηρώντας μια φυσική,ανθρωπιστική και εντέλει παθιασμένη στάση ζωής πολεμώντας ενάντια στην υποκρισία και την υστεροφημία.

Ίσως τελικά να είχε άδικο.Δύσκολα θα περίμενε όταν έγραφε αυτές τις σκέψεις να τον διαβάζουν,να τον σχολιάζουν και να τον τιμούν σχεδόν 2000 χρόνια μετά.Ίσως τελικά να είχε και δίκιο.Θεωρούσε πως στο τέλος όλοι θα ξεχαστούν οπότε δεν υπάρχει λόγος να ζει κανείς μόνο και μόνο για να τον θυμούνται.Ο ίδιος έζησε την ζωή του υπηρετώντας την αλήθεια,την δικαιοσύνη και τον ανθρωπισμό(έστω και σε πρώιμο στάδιο) παραμερίζοντας ολότελα την αλαζονεία,την υστεροφημία και την αιωνιότητα.Ίσως εντέλει να είναι και αυτός ο λόγος που την κέρδισε χωρίς καν να το γνωρίζει,του αξίζει άλλωστε!

''Αν λοιπόν,όταν κάποια μέρα είναι να αποχωρήσεις από τον κόσμο τούτο,αφήσεις πίσω όλα τα άλλα και τιμήσεις μόνο το ηγεμονικό σου και το θεϊκό σου στοιχείο μέσα σου και αν φοβηθείς όχι το να πάψεις κάποια στιγμή να ζεις αλλά το να μην έχεις αρχίσει ποτέ να ζεις σύμφωνα με την φύση,θα είσαι άνθρωπος αντάξιος του κόσμου που σε γέννησε,θα πάψεις να νιώθεις ξένος προς την πατρίδα,να θαυμάζεις ως απροσδόκητα όσα γίνονται κάθε μέρα και να κρέμεσαι από το άλφα ή το βήτα.''

Μάρκος Αυρήλιος

Καλό ξημέρωμα!

Παρασκευή 19 Ιουλίου 2013

Ένας άνθρωπος σύμβολο...

Στην παγκόσμια Ιστορία,υπάρχουν αρκετές προσωπικότητες που σημάδεψαν με τον δικό τους τρόπο την πορεία τόσο της χώρας που υπηρέτησαν όσο και την ανθρωπότητα.

Υπάρχουν όμως ελάχιστοι που με την ζωή τους(δημόσια και ιδιωτική)κατάφεραν να ενσαρκώσουν αξίες που σήμερα ίσως να θεωρούνται παρωχημένες από αρκετούς.

Ο Νέλσον Μαντέλα αποτελεί ένα σύμβολο όλων εκείνων που πιστεύουν σε έναν καλύτερο κόσμο,ένα κόσμο που διαμορφώνεται μέσα από την αγάπη,την συγχώρεση και την ενότητα.

Γεννημένος σαν σήμερα,πριν από 95 χρόνια στην πολύπαθη Νότια Αφρική,έμελε να γίνει εκείνος που με τις δράσεις του και την γιγαντιαία θέλησή του θα κατάφερνε το τελειωτικό χτύπημα στο σαθρό ρατσιτσικό καθεστώς του Άπαρτχαϊντ.

Ξεκίνησε σπουδές στη Νομική και σύντομα εντάχθηκε στο κόμμα του Εθνικού Αφρικανικού Κονγκρέσου που πολεμούσε το ρατσιστικό καθεστώς.Ο ίδιος,επηρεασμένος από τον Μαρξ και άλλους ιδεολόγους του κομμουνισμού,αποδέχτηκε τον διαλεκτικό υλισμό και σύντομα καταδικάστηκε ως κομμουνιστής.

Σύντομα,οι δράσεις του σε ολόκληρη τη χώρα ενάντια στο καθεστώς θα τον οδηγούσαν σε φυλάκιση το 1962 που θα διαρκέσει σχεδόν 27 ολόκληρα χρόνια σε ένα εξωφρενικά μικροσκοπικό κελί.Το 1990 επιτέλους απελευθερώνεται και σταδιακά αρχίζουν οι συζητήσεις με τους καθεστωτικούς για την μεταβατική εποχή μετά από χιλιάδες διαδηλώσεις και αγώνες βαμμένους με αίμα πολλών δεκαετιών που δικαιώνονται με τις εκλογές του 1994,εκλογές που ο Μαντέλα κερδίζει πανηγυρικά.

Έτσι αρχίζει η αναδιάρθρωση της χώρας και εντέλει της ίδιας της κοινωνίας.Μια αναδιάρθρωση που βασιζόταν στις αρχές της συγχώρεσης και της εθνικής συμφιλίωσης.Ο ίδιος θα αποσυρθεί από την πολιτική το 1997 αλλά θα συνεχίσει τις δράσεις του μέχρι το 2004(την χρονιά που πάλεψε και τελικά κέρδισε την ανάληψη της διοργάνωσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου για το 2010)και ύστερα μέχρι η κατάσταση της υγείας του να χειροτερέψει αρκετά.

Το 1994 εξέδωσε την αυτοβιογραφία του ''Long walk to freedom'' ενώ η ταινία Invictus με τον Morgan Freeman στον ρόλο του Μαντέλα εστιάζει στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράγκμπι του 1995 που κέρδισε η ομάδα της Νοτίου Αφρικής με προτροπή και υποστήριξη από τον ίδιο στο πλαίσιο της εθνικής συμφιλίωσης.

Ακόμη και αυτά,είναι ελάχιστα για να αποτυπωθεί πλήρως το μεγαλείο ψυχής του Νέλσονα Μαντέλα.Ακόμη και αν μπορούν να του καταλογιστούν λάθη(τόσο κατά την διάρκεια του ακτιβισμού κατά του ρατσισμού όσο και κατά την κυβερνητική του θητεία),ο ίδιος κατάφερε να ενσαρκώσει τις αξίες της ανθρωπιάς,της αγάπης και της συμφιλίωσης.Άντεξε 27 ολόκληρα χρόνια σε ένα μικροσκοπικό κελί,πιστός μέχρι το τέλος στις ιδέες του,και με την απελευθέρωσή του δεν σταμάτησε να μιλάει και να πράττει για την εθνική συμφιλίωση και την συγχώρεση που τόσο μεγάλη ανάγκη είχε η κοινωνία της Νοτίου Αφρικής.

Ο Νέλσον Μαντέλα είναι και θα παραμείνει για πολλά χρόνια ακόμη ένα σύμβολο όλων εκείνων των αξιών που είναι αναγκαίες όχι μόνο στην πολιτική αλλά και στην καθημερινή μας ζωή.Αξίες όπως η αγάπη,η αλληλοκατανόηση και αλληλοσυγχώρεση που είναι πιο επίκαιρες από ποτέ.Η κληρονομιά του ίδιου κατάφερε κάτι πολύ μεγαλύτερο και από τον ίδιο τον Μαντέλα:να αποτελεί μέχρι και σήμερα έναν φάρο πολιτικής,εθνικής και προσωπικής συμπεριφοράς μέσα στις καρδιές όλων εκείνων που παλεύουν για κάτι καλύτερο στις ζωές τους και όσα ''κάγκελα'' και αν τους επιβάλλονται να ακολουθούν το παράδειγμα του Μαντέλα και να μένουν όρθιοι,σταθεροί και ανίκητοι μέχρι το τέλος.Αυτή άλλωστε θα ήταν και η μεγαλύτερη τιμή για τον ίδιο,να σπάσουμε τα ''κάγκελά'' του μίσους με το πνεύμα της αγάπης και με έμπνευση το πάθος και τις αρχές του Νέλσονα Μαντέλα.

''Η μεγαλύτερη τιμή στη ζωή δεν βρίσκεται στο να μην πέφτεις αλλά να σηκώνεσαι κάθε φορά που πέφτεις.''

Nelson Mandela

Καλό ξημέρωμα

Τρίτη 16 Ιουλίου 2013

''Εις εαυτόν'' Α'

Η φιλοσοφία είναι επιστήμη,είναι θεωρία,είναι πράξη,είναι ιδέα αρχαιότατη μα πάνω απ'όλα είναι τρόπος ζωής.

Διαβάζοντας κανείς το ''Εις εαυτόν'' του Μάρκου Αυρήλιου συνειδητοποιεί πολλές θεμελιώδεις αλήθειες τόσο για την ζωή όσο και για τον τρόπο που πρέπει να αντιμετωπίζουμε την ζωή.

Ο Μάρκος Αυρήλιος ήταν ένας από τους Πέντε Καλούς Αυτοκράτορες,όρος που χρησιμοποίησε ο Νικολό Μακιαβέλι για να περιγράψει αυτούς τους πέντε ηγεμόνες της Ρώμης που αποτέλεσαν δείγματα κυβερνητικής αρετής και ορθής διακυβέρνησης.

Ο Μάρκος Αυρήλιος,αν και πολίτης της Ρώμης,ανατράφηκε με την ελληνική παιδεία και σύντομα μυήθηκε στις διδαχές της στωικής φιλοσοφικής σχολής από τα έργα του Επίκτητου και έγινε και ο ίδιος ένα σημαντικό κομμάτι της εν λόγω σχολής.

Σε μια εποχή που ο θάνατος έχει απολέσει τον φυσικό του χαρακτήρα και έχει εντελώς δαιμονοποιηθεί,τα γραπτά του Αυρηλίου αποτελούν μια (ρεαλιστική) γροθιά στο στομάχι.Ο ίδιος περιγράφει την ζωή ως μια σύντομη ανάσα,μια ταπεινή και σύντομη διαδικασία σε ένα τεράστιο σύνολο όπως είναι το σύμπαν.Για τον ίδιο λοιπόν(πράγμα που προκαλεί εντύπωση για ρωμαίο αυτοκράτορα)η υστεροφημία δεν έχει καμία απολύτως αξία παρά μόνο για ''μερικά ανθρωπάκια'' όπως λέει ο ίδιος χαρακτηριστικά.Φυσικά εννοεί την υστεροφημία ως το αέναο κυνήγι τέτοιων δράσεων που θα την εγγυηθούν και όχι την ανάμνηση δίκαιων και ενάρετων πράξεων που αποτελούν έναν φάρο καθοδήγησης για τους μετανέστερους(όπως ακριβώς τα γραπτά του δηλαδή).

Παράλληλα,γίνονται συχνές αναφορές για την φύση και τον τρόπο ζωής που αποτελεί σεβασμό προς την ίδια όπως φυσικά και στην Θεία Πρόνοια.Δεν υπάρχουν αναφορές για την τύχη(η στωική σχολή την απορρίπτει και πλησιάζει περισσότερο στην αιτιοκρατία)ενώ γίνεται συχνά λόγος για τον δαίμονα και το ηγεμονικό στοιχείο της ψυχής.

Το πρώτο βιβλίο του ''Εις εαυτόν'' σε βάζει σε έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο σκέψης όπου η ζωή είναι ένα σύντομο ταξίδι που πρέπει να αξιοποιήσεις με βάση την δικαιοσύνη και την αρετή,ένα ταξίδι που η υστεροφημία μετράει ελάχιστα έως καθόλου,ένα ταξίδι στην ίδια την σκέψη,την ψυχή και εντέλει τον άνθρωπο που αποτελεί κομμάτι του μεγαλείου του σύμπαντος.Το ταξίδι συνεχίζεται!

''Ποιο είναι αυτό λοιπόν για το οποίο πρέπει να φροντίζουμε με ζήλο;Το εξής ένα:Διάνοια με δικαιοσύνη,πράξεις με κοινωνικότητα και λογική τέτοια που να μένει πάντοτε αδιάψευστη,και ψυχική διάθεση τέτοια που να καλοδέχεται οτιδήποτε συμβαίνει θεωρώντας πως είναι αναγκαίο,γνώριμο,πως απορρέει από αυτή την αρχή και πηγή''

''Εις εαυτόν''-Μάρκος Αυρήλιος


Κυριακή 14 Ιουλίου 2013

Μια καθημερινή υπενθύμιση και προτροπή...


Αναρωτιέμαι πολλές φορές για όλους εκείνους που νομίζουν ότι ο κόσμος τους ανήκει.Αναρωτιέμαι για τις δράσεις τους που υποδηλώνουν πίστη σε μια κάποια τάξη,σε ένα status quo,σε μια κλίκα ιδιωτικών συμφερόντων και ποδοπατούν κάθε δικαίωμα στη ζωή,κάθε δικαίωμα στην ελευθερία,κάθε δικαίωμα σε έναν καλύτερο κόσμο.Ίσως και να τους φοβάμαι λίγο όλους εκείνους που υψώνουν τόσο μεγάλα τείχη που σκιάζουν ακόμη και τον ήλιο.

Μα ο ήλιος,όσο και να τον πνίξουν τα σύννεφα,όσο και να τον σκιάσουν τα τείχη,δεν σταματάει να λάμπει.Έστω και αν η λάμψη του καλύπτεται και δεν φαίνεται στα μάτια μας,τότε μεταφέρεται μέσα μας για να σπάσει κάθε δεσμό χαλκευμένο με σκοτάδι.

Η ομιλία αυτή του Charlie Chaplin από τον Μεγάλο Δικτάτορα,ταινία γυρισμένη στην αρχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου,παραμένει επίκαιρη.Ο Chaplin δόξασε τον βουβό κινηματογράφο,όταν όμως αποφάσισε να σπάσει αυτή του τη σιωπή,εκφώνησε μια από τις σπουδαιότερες ομιλίες που πραγματοποιήθηκαν ποτέ.Ας τον ακούσουμε,ας βάλουμε όλα αυτά που λέει μέσα στην καρδιά μας και με λίγες,έστω μικρές,κινήσεις κάθε μέρα να τα κάνουμε πράξη,ενθυμούμενοι αυτό που έλεγε ο Ρόμπερτ Κένεντυ:''πολλά μικρά κύματα μαζί δημιουργούν ένα ρεύμα ικανό να διαλύσει ακόμη και τα ισχυρότερα τείχη αντίστασης και καταπίεσης''.

Καλό ξημέρωμα!


Σάββατο 13 Ιουλίου 2013

Λίγη χαλάρωση...

Εφόσον δεν μπορούμε να την χαρούμε ζωντανά,ας την ευχαριστηθούμε έστω και ψεύτικα.

Καλό ξημέρωμα και καλό σαββατοκύριακο!

Παρασκευή 12 Ιουλίου 2013

Ένας αφυπνιστής...

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι διαφορετικοί.Αντισυμβατικοί σε όλα.Αντισυστημικοί.Αντιδραστικοί μα όχι αντι-ανθρωπιστές.

Ο Ρένος Αποστολίδης υπήρξε δάσκαλος(κυριολεκτικά και μεταφορικά) για αρκετούς ανθρώπους,πράγμα το οποίο γνωρίζω από προσωπική πείρα

Δεν είχα την τύχη να τον γνωρίσω παρά μόνο μέσα από τις εκπομπές του που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο.Η αρχική μου εντύπωση ήταν πέρα για πέρα αρνητική καθώς είχα(και έχω)μια τάση να μην συμπαθώ εκείνους που εστιάζουν στα κακώς κείμενα,εκείνους που κριτικάρουν,εκείνους που οργίζονται.

Όμως,καθώς περνούσε ο καιρός συνειδητοποιούσα πως ο λόγος του Αποστολίδη ήταν κάτι πολύ παραπάνω από όλα αυτά.Η σκέψη του ήταν διαφορετική και ο τρόπος του φυσικά ευθύς και άμεσος χωρίς να κολλάει σε κοινωνικά προσχήματα του status quo.Σταδιακά,το σφίξιμο στο στομάχι που ένιωθα με την κριτική του,μεταλλάχθηκε.Άρχισα να καταλαβαίνω.

Να καταλαβαίνω πως εκείνος ο άνθρωπος οργιζόταν επειδή νοιαζόταν.Μιλούσε όχι απλά για να μιλάει αλλά για να ακουστεί στις συνειδήσεις των ανθρώπων.Έγραφε για να τρυπώσει μέσα στα ενδότερα της ψυχής και να της βάλει φωτιά,την φωτιά που ο ίδιος είχε μέσα του για παιδεία,πνευματική μόρφωση,αλλαγή πρώτα απ'όλα εσωτερική και μετά εξωτερική.Χαρακτηριστικό είναι άλλωστε το βίντεο που παρατίθεται.Τα λόγια του είναι πιο επίκαιρα από ποτέ σε μια Ελλάδα που έχει χάσει τον εαυτό της εδώ και καιρό.Αξίζει να τον ακούσουμε.Όχι με τα αυτιά μας μα με την συνείδησή μας.Πιθανότατα έτσι θα το ήθελε και ο ίδιος(που θα οργιζόταν αν διάβαζε αυτό το αφιέρωμα αλλά χαλάλι του,του αξίζει του ίδιου να ακουστεί και να διαβαστεί γι'αυτό κάντε έναν κόπο να τον ψάξετε,ιδιαιτέρως μέσα σας).

''Κ' ἐγώ, ἀπὸ τὴν πλευρά μου, πιστεύω πὼς ὅ,τι λέω πάει στὸ βάθος τῶν συνειδήσεων -κάποιων συνειδήσεων- καὶ δημιουργεῖ κριτήρια,στὰ ὁποῖα δὲν ἀντέχει ἡ πολιτικὴ ἀνουσιότητα καὶ κενότητα τῶν φορέων καὶ τῶν κομμάτων καὶ τῶν παρατάξεων καὶ τῶν σχημάτων τοῦ Κονφόρμ! Πιστεύω, ἐντέλει, πὼς λίγο ἀκόμα, ὄχι πολύ, θὰ χορεύουν στὸν Τόπο μας τὶς γελοῖες πολιτικὲς καντρίλλιες τους οἱ κενοί, γιατὶ θὰ ξυπνήσῃ,θὰ ξυπνήσῃ φοβερά, μήν πλανιέστε, ὁ Λαός αὐτός... Ἐγὼ πάντως καὶ θὰ πεθάνω ἀκόμα, ἀλλὰ θὰ κάνω τὸ πᾶν γιὰ νὰ τὸν ξυπνήσω, νὰ τὸν ξεσηκώσω! ''

Ρένος Αποστολίδης

Καλό ξημέρωμα!



                                                                                   

Τετάρτη 10 Ιουλίου 2013

Ιστορία με νόημα για τη ζωή

Η ιστορία που θα σας γράψω δεν χρειάζεται εισαγωγή,θα μιλήσει η ίδια από μόνη της στην καρδιά και το μυαλό του καθενός.

Κάποτε σε ένα απόμερο χωριό,μετακόμισε ένας άνθρωπος της πόλης που δεν ήταν εξοικειωμένος με την εξοχή.Μιας και πλέον θα βρισκόταν εκεί η μόνιμη κατοικία του,αποφάσισε ένα όμορφο πρωινό να εξερευνήσει την περιοχή.

Μέσα στην μαγεία της φύσης και τα φωτεινά φυσικά αξιοθέατα,έφθασε σ'ένα ξέφωτο με ένα μικρό δρομάκι.Ακολουθώντας το,σύντομα κατάλαβε πως οδηγούσε στο κοιμητήριο του χωριού.

Με λίγο δισταγμό,πήρε την απόφαση να περάσει την πύλη του κοιμητηρίου για να αντιμετωπίσει(δειλά δειλά)τον φόβο του.Γνώρισε όμως έναν μεγαλύτερο φόβο που του έσφιξε τον λαιμό καθώς κοιτώντας τις ταφόπλακες έβλεπε ηλικίες ''μωρουδιακές''.3 χρονών,5 χρονών,10 χρονών ήταν μερικές από τις επιγραφές.Ανατριχιάζοντας είπε:''Θέε μου,είναι νεκροταφείο παιδιών'' και βυθίστηκε σε τόσο μεγάλη θλίψη που δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του.

Την επόμενη στιγμή,εμφανίστηκε ο ιερέας του χωριού που έκανε την πρωινή του βόλτα.Βλέποντας τον άνδρα που έκλαιγε,στάθηκε κοντά του και με βλέμμα γεμάτο στοργή τον ρώτησε:''Γιατί κλαις παιδί μου;Τι σου συνέβη;''

''Πάτερ μου δεν βλέπεις που βρισκόμαστε;Η αδικία αυτή μου σκίζει την καρδιά με τα παιδιά που χάθηκαν πριν ακόμη γνωρίσουν τη ζωή.''

Τότε ο ιερέας αγκαλιάζοντάς τον,του είπε:''Δεν κατάλαβες καλά παιδί μου.Δεν είναι κοιμητήριο παιδιών αυτό εδώ,μονάχα έχει μια ιδιοτροπία.Επάνω στα μνήματα,δεν αναγράφεται η ηλικία των κεκοιμημένων αλλά αθροισμένα όλα τα λεπτά,όλες οι ώρες,οι μέρες,οι μήνες και τα χρόνια που έζησαν πραγματικά με την ψυχή τους,που έζησαν στιγμές που γέμισαν την καρδιά τους με πάθος και έρωτα,το μυαλό τους χαρά και αγαλλίαση και το πνεύμα τους με αγάπη.Εδώ δεν μετράμε τη ζωή με τα χρόνια παιδί μου,την μετράμε με τις στιγμές εκείνες που γεμίζουν αυτό το άθροισμα των χρόνων και τους δίνουν ουσία.Εδώ μετράμε τη ζωή όχι με ανούσιους και νεκρούς αριθμούς αλλά με στιγμές ζωής για την ίδια τη ζωή.

''Η αξία της ζωής δεν είναι απλά υπαρξιακή ή αριθμητική παιδί μου,είναι το σύνολο εκείνων των στιγμών ανεξαρτήτως χρόνου που σε κάνουν να νιώθεις όχι απλώς ότι υπάρχεις αλλά ότι ζεις,με όλη την σημασία της λέξης!''

Καλό ξημέρωμα και μην ξεχάσετε να ζήσετε!

Τρίτη 9 Ιουλίου 2013

Η ιστορία ενός βιβλιόφιλου

Χαζεύοντας στο διαδίκτυο,έπεσα σε μια ανάρτηση που αναφέρει τα πιο εντυπωσιακά βιβλιοπωλεία στον κόσμο(http://www.newsbeast.gr/travel/Panorama/arthro/555604/ta-pio-eduposiaka-vivliopoleia-ston-kosmo/).Η προσοχή μου στάθηκε σε ένα εξ αυτών,το βιβλιοπωλείο Shakespeare & Company που βρίσκεται στο Παρίσι και είναι αρκετά δημοφιλές.

Εκ πρώτης όψεως,η εικόνα του είναι μαγευτική και όσο κάποιος ψαχουλεύει την ιστορία του,μαγεύεται ακόμη περισσότερο.

Ένας Αμερικανός από το New Jersey που το 1948,στο μεταπολεμικό Παρίσι,ανοίγει ένα βιβλιοπωλείο ονόματι (από την πρώτη κοπέλα του που ήταν Γαλλίδα) Le Mistral και σταδιακά αναδεικνύεται σε πολιτισμικό-βιβλιοφιλικό θεσμό της γαλλικής πρωτεύουσας.Το όνομά του ήταν George Whitman και η αγάπη του για τον άνθρωπο και τα βιβλία εμπλούτισε τις ζωές πολλών,καθιστώντας την δική του ζωή μια ιστορία φοβερά άξια διήγησης.

Το Παρίσι του 1948 σηκωνόταν ξανά στα πόδια του,3 χρόνια μετά το τέλος του χειρότερου πολέμου που γνώρισε η ανθρωπότητα.Εκεί,στη νότια πλευρά του Σηκουάνα,ο Whitman με το ιστορικό του πλέον βιβλιοπωλείο έβαλε το δικό του λιθαράκι στο πνεύμα του ανθρωπισμού με την σταδιακή ανάπτυξη του που το καθιέρωσε ως προπύργιο των βιβλιόφιλων όλου του πλανήτη.Έτσι,την χρονιά (ορόσημο για το κατάστημα) 1961 το βιβλιοπωλείο πήρε την τωρινή του ονομασία,όντας πνευματικός διάδοχος του βιβλιοπωλείου της Sylvia Beach(ένα βιβλιοπωλείο που φιλοξένησε συγγραφείς όπως ο Hemingway και ο Scott Fitzgerald),στενής φίλης του Whitman που με προσωπική της απόφαση του έδωσε τα σκήπτρα του ονόματος(και ότι αυτό συνεπαγόταν).

Το βιβλιοπωλείο παράλληλα λειτουργούσε και σαν ξενοδοχείο.Ο Whitman προσέφερε καταφύγιο σε οποιονδήποτε το ζητούσε(κυριολεκτικά οποιονδήποτε).Από τους επάνω ορόφους του καταστήματος πέρασαν αρκετές ψυχές που έμειναν σε αυτό με το αζημίωτο,αρκεί να βοηθούσαν για λίγες ώρες στο καθάρισμα ενώ κάθε Κυριακή τους έφτιαχνε πλούσιο πρωινό.Η φιλοσοφία του ίδιου του Whitman ήταν πως δεν πρέπει να αρνούμαστε σε κάνεναν καταφύγιο μήπως και είναι άγγελος που έχει την μορφή ανθρώπου!Δεν αρνήθηκε την βοήθειά του σε κανέναν υπό μια προϋπόθεση:στο τέλος της διαμονής του να του αφήσει σε μια σελίδα την αυτοβιογραφία του!!

Για να μην σας κουράσω,περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε σε άρθρο της Independent(http://www.independent.co.uk/arts-entertainment/books/features/shakespeare-amp-company-the-bookshop-that-thinks-its-a-hotel-2111969.html)και στο ντοκυμαντέρ που έγινε για τον ίδιο(http://www.openculture.com/2010/07/portrait_of_a_bookstore_as_an_old_man.html)!

Το βιβλιοπωλείο του συνεχίζει να αποτελεί μέχρι σήμερα ένα πολιτιστικό στολίδι του Παρισιού(υπό την διεύθυνση της κόρης του).Ο George Whitman ''έφυγε'' από την ζωή το 2011 μα η ιστορία του βιβλιόφιλου ανθρωπιστή αποτελεί(και οφείλει να αποτελεί)έναν φάρο καθοδήγησης για όλους τους ανθρώπους του πνεύματος,για όλους εκείνους που πιστεύουν και παλεύουν για έναν καλύτερο κόσμο που ξεκινάει από εμάς και τις δράσεις μας στην καθημερινότητά,ένα πνευματικό βασίλειο που θα ήταν ο καλύτερος φόρος τιμής για τον ίδιο!Ένα βασίλειο με στέμμα το Shakespeare and Company!

Καλό ξημέρωμα!


Δευτέρα 8 Ιουλίου 2013

Vive la Grèce

Πολλές φορές για να θυμηθούμε την ταυτότητά μας,το ποιοι είμαστε και το που πάμε χρειάζονται άνθρωποι ''ξένοι'',που ελάχιστη σχέση έχουν με εμάς και τις ρίζες μας.

Μέσα όμως από αυτούς τους ανθρώπους καταλαβαίνουμε πολλά για τον εαυτό μας και κυρίως συνειδητοποιούμε ότι αυτοί οι άνθρωποι μας αγαπάνε ίσως πιο πολύ και από τον ίδιο μας τον εαυτό.

Η σχέση της Ζακλίν ντε Ρομιγύ με την Ελλάδα είναι αυτή ακριβώς που προαναφέρθηκε.Μια γυναίκα που όλη της την ζωή την αφιέρωσε στα ελληνικά γράμματα και στο μεγαλείο τους.

Την έδωσε στους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς και ιδιαιτέρως τον Θουκυδίδη μα πάνω απ'όλα,την βάσισε στον ίδιο τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και το φως του που μετά από τόσους αιώνες συνεχίζει να εκπέμπει.Η Ρομιγύ έχει πολλά να μας πει,όχι τόσο για τον εαυτό της όσο για τον δικό μας.Μήπως πρέπει να την ακούσουμε και να κοιταχτούμε για λίγο στον καθρέφτη;

Κυριακή 7 Ιουλίου 2013

Μια βασίλισσα χωρίς στέμμα...

Τι θα μπορούσε να γράψει κανείς για την Αίγυπτο;

Πώς το μεγαλείο ενός πολιτισμού να χωρέσει μέσα σε λιγοστές γραμμές που είναι φοβερά ανίκανες να αναδείξουν το φως του;

Έχοντας μια κουβέντα για τους αρχαίους πολιτισμούς, η συνομιλήτριά μου είπε με κάπως πικραμένο ύφος:''Αλήθεια,δεν σου έχει κάνει εντύπωση πως οι κληρονόμοι των αρχαίων πολιτισμών όπως εμείς ή η Αίγυπτος,βυθίζονται τώρα στο χάος;''

Σκέφτηκα πως είχε απόλυτο δίκιο.Η κατάσταση στην Αίγυπτο μετά το πραξικόπημα παραμένει έκρυθμη.Κάποιος αρκετά απαισιόδοξος θα έλεγε πως οδηγείται σε εμφύλιο πόλεμο.Το απεύχομαι με όλη την δύναμη της καρδιάς μου.Γιατί;

Αυτές τις μέρες που σοβούσε η κρίση στην Αίγυπτο,είχα την τύχη να έχω στα χέρια μου το ''Ενώπιον του θρόνου''(Ν.Μαχφούζ/Ψυχογιός).Ήταν κυριολεκτικά τύχη(αν και δεν πιστεύω σ'αυτήν!!)καθώς χαζεύοντας στην βιβλιοθήκη του Ευγενίδιου το μάτι μου έπεσε σ'αυτό το βιβλίο που βρισκόταν εκτός ραφιού.Η περίληψη του έργου με συνεπήρε.Πρόκειται για ένα ιστορικό μυθιστόρημα με πρωταγωνιστές τους προεδρεύοντες ενός δικαστηρίου Όσιρι και Ίσιδα που δίκαζαν κάθε ιστορικά σημαντική προσωπικότητα της Αιγύπτου από την αρχαιότητα μέχρι και αρκετά πρόσφατα(τουλάχιστον για τον ιστορικό χρόνο).

Στην ουσία ο Μαχφούζ στήνει ένα δικαστήριο για να μας διηγηθεί μέσα από τις προσωπικότητες που περνάνε από αυτό την Ιστορία της βασίλισσας της Μεσογείου(ο χαρακτηρισμός δικός μου).

Είχα και έχω μια πολύ μεγάλη αγάπη για τις χώρες της Ανατολής μα ιδιαίτερα για την Αίγυπτο.Θυμάμαι πως όταν ήμουν μικρός,οι γονείς μου μου έκαναν δώρο ένα σετ κατασκευών-χειροτεχνιών που αφορούσε την αρχαία Αίγυπτο.Έφτιαχνες ομοιώματα Φαραώ,διάβαζες για τις πυραμίδες και μάθαινες για έναν πολιτισμό που αναπτύχθηκε επάνω σε έναν μεγάλο ποταμό αρκετά μακριά από εδώ.Η εύφορη κοιλάδα του Νείλου,οι επιβλητικές και μυστηριακές πυραμίδες,η σιωπή της Σφίγγας,όλα με μάγεψαν και χάραξαν στην παιδική μου φαντασία μια Αίγυπτο γεμάτη μούμιες,γεμάτη περήφανους βασιλείς,δολοπλοκίες,ηλιοβασιλέματα με φόντο τις πυραμίδες και φεγγαράδες που καθρεπτίζονται επάνω στο Νείλο.Μια Αίγυπτος που διαφέρει από την υπάρχουσα που με στεναχωρεί και προβληματίζει.

Θα κλείσω την ανάρτηση με τα τελευταία λόγια του βιβλίου,τα λόγια της Ίσιδας που αφιερώνω με όλη μου την καρδιά στην αγαπημένη μου Αίγυπτο(για την οποία θα επανέλθω σύντομα μετά από αυτή την μικρή εισαγωγή):

''Ας υψώσουμε όλοι τα χέρια μας στον ουρανό και ας εκλιπαρήσουμε μαζί τον Θεό να δίνει στο λαό της Αιγύπτου σοφία και δύναμη για να παραμείνουμε ες αεί ένας φάρος σωστής καθοδήγησης και ομορφιάς.''

Με αγάπη στην βασίλισσα της φαντασίας μου.Καλό ξημέρωμα!


Μια μικρή εισαγωγή...

Όπως γράφω και στην περιγράφη,οι εισαγωγές λίγο πολύ με τρομάζουν.Δεν συμπαθώ τις γενικεύσεις.Προτιμώ οι άνθρωποι να με μαθαίνουν σιγά σιγά,όχι απότομα απλά με λίγες λέξεις.

Αυτή η προσπάθεια για μένα είναι κάτι καινούριο,κάτι καινοτόμο.Μου αρέσει να μοιράζομαι ιδέες,σκέψεις,όνειρα και οράματα.

Νομίζω πως αυτή είναι η ουσία της ζωής.Μια ουσία που μέσα σε αυτούς τους...ενδιαφέροντες καιρούς έχει χαθεί.

Γι'αυτό,θα προσπαθήσω τα πράγματα που θα γράφω να έχουν λίγη από αυτή την ουσία.Σας υπόσχομαι όμως ότι θα βγαίνουν από την καρδιά μου,αυτό είναι σίγουρο.Σίγουρα συγκεκριμένη θεματολογία δεν θα υπάρχει.Ιστορία,πολιτική,καθημερινότητα,έμπνευση,βιβλία,ονειροπόληση.Λίγο απ΄όλα,αρκεί να υπάρχει ομορφία και ουσία,είτε έμμεση είτε άμεση.

Νομίζω πως ο Πλάτωνας ήταν εκείνος που είπε πως οι άνθρωποι κρίνουν περισσότερο από τα φαινόμενα παρά από την πραγματικότητα καθώς η όραση ανήκει σε όλους ενώ η αντίληψη σε λίγους.Βάσει αυτού λοιπόν,μπορεί η εν λόγω ανάρτηση (με την προσπάθεια που ξεκινάει) να φαντάζει φτωχή(τουλάχιστον στα δικά μου τελειομανή μάτια!!),πιστέψτε όμως,κρύβει μέσα της το πάθος και την αγάπη μου ως μια μικρή εισαγωγή για όλα αυτά που θα έρθουν.Γι'αυτό το ταξίδι που ξεκινάει.Ελπίζω να επιλέξετε να ταξιδέψουμε μαζί!

Καλό ξημέρωμα!