Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2014

Υπενθύμιση #4

 Σε μια εποχή παρανοήσεων και απανθρωπιάς,σε μια εποχή ξεχασμένων αξιών,σε μια εποχή που οι άνθρωποι αναζητώντας κάτι καλύτερο πνίγονται μέσα στα σύνορα ενός δήθεν κράτους δικαίου,έρχεται μια φωνή από 17 αιώνες μακρυά.

 Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος είναι ένας εκ των μεγαλυτέρων αγίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας.Δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά για εκείνον.Το έργο του μιλάει για τον ίδιο.Θα σταθώ σε έναν λόγο που εκφώνησε ο ίδιος από τον ναό των Αγίων Αποστόλων στην Κωνσταντινούπολη και απευθύνεται στον Ευτρόπιο.

 Ο Ευτρόπιος ήταν ένας ραδιούργος αυλικός που χάρη στην εύνοια της αυτοκράτειρας Ευδοξίας κατάφερε να γίνει πρωθυπουργός.Ασύδοτος και πολέμιος της Εκκλησίας,έφθασε στο σημείο να καταργήσει το άσυλο των ιερών ναών.Η πονηριά του όμως δεν του βγήκε σε καλό.Όντας λαομίσητος,ξεσήκωσε εναντίον του με την όλη συμπεριφορά του τις λαϊκές μάζες και τον στρατό και καθώς είχε χάσει την εύνοια του αυτοκράτορα Αρκαδίου,κυνηγήθηκε ανελέητα με κίνδυνο της ζωής του.Έτσι,για να γλυτώσει,κατέφυγε στο ιερό του ναού των Αγίων Αποστόλων.Εκεί,ο Ιωάννης Χρυσόστομος που τόσες φορές τον είχε επικρίνει για την έκλυτη ζωή του,όχι μόνο τον υπερασπίστηκε αλλά και μεσολάβησε στον αυτοκράτορα να του χαρίσει την ζωή.Τα εν λόγω αποσπάσματα από τον ''Εις Ευτρόπιον'' αποτελούν την ουσία του Ορθοδόξου πνεύματος και συνάμα ένα αιώνιο μήνυμα σε εκείνους που θεωρούν την Εκκλησία κτήμα των κομπλεξισμών τους και της ψευτοηθικής τους.

''Τούτο είναι το λαμπρότερο τρόπαιο,η περιφανέστερη νίκη.Έπιασε (η Εκκλησία) αιχμάλωτο τον εχθρό  και τον σπλαχνίζεται,τη στιγμή που όλοι τον εγκατέλειψαν έρημο.Σαν μάνα τρυφερή τον έκρυψε μέσα στα ρούχα της,μην υπολογίζοντας τον βασιλικό θυμό και την λαϊκή οργή.Τούτο είναι το στολίδι που κοσμεί την αγία τράπεζα.

''Τι στολίδι μας λες;'',διαμαρτύρεσθε.''Τον ασεβή και πλεονέκτη και άρπαγα ν'ακουμπάει στο Θυσιαστήριο;''.Μην ξεστομίζετε τέτοια λόγια,παρακαλώ,γιατί και η πόρνη ακούμπησε τα πόδια του Ιησού.Και τούτο όχι μόνο δεν ήταν έγκλημα εναντίον Του αλλά και θαύμα και ύμνος μεγάλος.Γιατί δεν έβλαψε τον καθαρό η ακάθαρτη.Απεναντίας,την ακόλαστη και μυσαρή τη μετέβαλε σε καθαρή ο άσπιλος και άμωμος.Μην μνησικακείτε,άνθρωποι μου.Είμαστε δούλοι Εκείνου που ενώ σταυρωνόταν έλεγε: <<Πατέρα,συγχώρησέ τους,δεν ξέρουν τι κάνουν>>.

 Ο βασιλιάς τον σπλαχνίστηκε.Κι ενώ προσβλήθηκε,δεν μνησικάκησε.Εσείς,που δεν πάθατε τίποτα,πώς δείξατε τέτοιο μίσος;

 Πώς,όταν λυθεί όλη αυτή η παράσταση,θα πλησιάσετε στα Ιερά Μυστήρια και θα πείτε την προσευχή,<<άφες ημίν τα οφειλήματα ημών>>,χωρίς να τον έχετε συγχωρήσει;

 Εντάξει.Αδίκησε πολύ.Δεν διαφωνώ.Μα τώρα είναι καιρός όχι δικαστηρίου αλλά ελέους.Όχι ανακρίσεως αλλά συγχωρήσεως.Όχι καταδίκης αλλά συμπαθείας.

 Όταν καταφεύγεις στην Εκκλησία,δεν καταφεύγεις σε τόπο.Γιατί η Εκκλησία δεν είναι οι τοίχοι και η σκεπή,αλλά η πίστη και ο βίος,το δόγμα και το ήθος.

 Πολλοί με κατηγορούν πως έγινα φόρτωμα στους πλουσίους.Μα αφού εκείνοι έγιναν φόρτωμα στους φτωχούς.Εγώ έγινα ενοχλητικός όχι σε όλους τους πλουσίους αλλά σε όσους αποκτούν και χρησιμοποιούν τα χρήματα με τρόπο κακό.Ακατάπαυστα διαλαλώ ότι δεν τα βάζω με τον πλούσιο αλλά με τον πλεονέκτη και τον άρπαγα.Και οι εύποροι παιδιά μου,και οι άποροι παιδιά μου.Θέλεις να με λιθοβολήσεις;Είμαι έτοιμος να χύσω το αίμα μου,μόνο και μόνο για να παρεμποδίσω την αμαρτία μου.

 Δεν είναι δυνατό τούτα τα εύφορα χώματα να δεχθούν σπέρματα και να μην βγάλουν στάχυα.Εγώ όμως είμαι αχόρταγος!Δεν θέλω να σωθούν λίγοι αλλά όλοι!Κι αν ένας μόνο χαθεί,θα χαθώ κι εγώ!''

Καλό απόγευμα!




Πέμπτη 2 Ιανουαρίου 2014

Η πρωτοχρονιά ενός αναρχικού

Δε ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει αλλά αυτές τις μέρες, συναντάς ανθρώπους από τα παλιά. Φίλους που έχεις να δεις χρόνια και καιρούς. Που η ζωή σας έφερε κάποτε κοντά και έπειτα σας χώρισε.
Αυτό ίσχυσε φέτος και για μένα. Περπατώντας στους δρόμους της πόλης μου, συνάντησα έναν παλιό φίλο. Ένα πρόσωπο που είχα χάσει χρόνια καθ ότι οι δρόμοι μας είχαν χωρίσει. Υποθετικά τουλάχιστον . Σε επίπεδο ιδεών. Μια και οι ιδέες χωρίζουν. Μονάχα η ζωή, η εμπειρία, το βίωμα ενώνει τις καρδιές. Οι ιδέες και οι ιδεολογίες διαιρούν. Και στο ποσοστό που ο Χριστιανισμός δεν είναι βίωμα και ζωή, αλλά ιδεολογία τότε μας διαιρεί.
Είχαμε χαθεί για χρόνια. Εκείνος παρέμεινε στο αναρχικό χώρο και εγώ εισήλθα στην εκκλησία. Όχι αντίθετοι χώροι. Πάνω κάτω ίδιους ψυχισμούς κουρνιάζουν στους κόλπους τους, αλλά αυτό αφήστε να το πούμε μια άλλη φορά.
Ανταλλάξαμε χαιρετισμό και ευχές και πιάσαμε μια σύντομη κουβέντα στα όρθια.
-Αδελφέ πως πέρασες αυτές τις μέρες, οικογενειακά;
-Εεεε σχεδόν μου λέει πάτερ.
-Που αλλάξατε τον χρόνο στο σπίτι έτσι με την οικογένεια και τους φίλους.
-Όχι πάτερ μου.
Μου είπε με δύναμη ψυχής.
-Αλλά που ;
-Στις φυλακές πάτερ, όπως κάθε χρόνο. Σύντροφοι αναρχικοί, μαζευόμαστε κάθε χρόνο έξω από τις φυλακές, τραγουδάμε, φωνάζουμε συνθήματα, βάζουμε μουσική και γενικότερα δημιουργούμε μια ωραία ατμόσφαιρα, συμπαράστασης, αλληλεγγύης, συντροφιάς και ελπίδας στους συνανθρώπους μας, που τέτοιες μέρες στερούνται το μεγαλύτερο αγαθό του ανθρώπου που είναι η ελευθερία του.
Είχα πραγματικά σαστίσει. Τα μάτια μου τον κοιτούσαν με θαυμασμό. Η καρδιά μου έχαιρε σε αυτά που άκουγε. Μια συγκίνηση και ελπίδα άνθισε μέσα μου. Ναι υπάρχουν ακόμη ευαίσθητες ψυχές. Καρδιές που αγαπούν. Που νιώθουν και μπορούν να αντιστέκονται.
Συγχρόνως ντράπηκα. Αισθάνθηκα λίγος. Μπροστά του, ένα τίποτα. Απέναντι στο Θεό υπόλογος. Στο Χριστό ανάξιος μαθητής του.
-Εσύ πάτερ που άλλαξες χρόνο;
Τι να έλεγα. Ότι ήμουν στο σπιτάκι μου. Σαν ένας καλός χριστιανοαστός. Ότι αν ήμουν πραγματικός παπάς έπρεπε να ήμουν δίπλα στους κολασμένους αυτής της γης.
Τότε αυτομάτως στην σκέψη μου ήρθαν τα λόγια του Χριστού μας « Oύ πας ο λέγων μοι Kύριε Kύριε, εισελεύσεται εις την βασιλείαν των ουρανών, αλλ' ο ποιών το θέλημα του πατρός μου." Kατά Mατθαίο 7 (21).
Και μέχρι να συνέλθω έρχεται δεύτερο ράπισμα στην συνείδηση μου από τον λόγο Του Χριστού «και άλλα πρόβατα έχω, α ουκ έστιν εκ της αυλής ταύτης» Κατά Ιωάννη Κεφ. Ι΄ «16
Μέχρι που άκουσα να φωνάζει δυνατά μέσα μου ο Χριστός «εν φυλακή ήμην...» (Ματθ. 25, 36).
Και σας λέω τώρα εγώ, ποιος από τους δυο μας, είχε πραγματώσει στην ζωή του το θέλημα του Θεού; Ποιος είχε ενσαρκώσει το μήνυμα του Χριστού στην ζωή του;
Δεν με νοιάζει τι λέει και τι πιστεύει ένας αναρχικός. Εμένα σαν παπά με δίδαξε, με έλεγξε όχι με τις ιδέες του, αλλά με το βίωμα του. Με την ζωή και πράξη του.
Την ώρα που τα εκατομμύρια των αστικοχριστιανών στην ορθόδοξη Ελλάδα, έτρωγαν την γεμιστή γαλοπούλα τους, την ώρα που οι χοροί και τα γλέντια καλά κρατούσαν μια χούφτα ανθρώπων που τους φωνάζουν «αλήτες» σε κάθε πόλη της Ελλάδος, παρέμειναν μέσα στο κρύο έξω από τις φυλακές, για να γιορτάσουν την αλλαγή του χρόνου με τα φυλακισμένα αδέλφια μας, τους συνανθρώπους μας, εκείνους για τους οποίους ο Χριστός είπε «ἐν φυλακῇ ἤμην καὶ ἤλθετε πρός με….».
Τότε για ακόμη μια φορά ήχησαν μέσα μου τα λόγια του Γέροντος Κορνηλίου «παιδί μου έρχονται κάποιες πόρνες στην εξομολόγηση που θέλω να πέσω στα πόδια τους και ευλαβικά να ασπαστώ τα ευλογημένα χέρια τους…..».
π. Λίβυος